Kamień Wysokiej Wody z 1829 r. w Bieńkówce.

Głaz narzutowy z wyrytym ręcznie w języku niemieckim napisem „WEISCHEL WASSERSTAND DIE (…) RIE 1829” oznacza

stan wysokiej wody i nawiązuje do katastrofalnej powodzi z kwietnia 1829 roku. Głaz zwrócony napisem ku zabudowaniom,

znajduje się na koronie wiślanego wału przeciwpowodziowego we wsi Bieńkówka.

Zarzewiem dramatu, jaki się rozegrał, były dwie rzeki znajdujące się wówczas w zaborze rosyjskim: Narew i Wkra.

Po niezwykle mroźnej i śnieżnej zimie na początku kwietnia 1829 roku nastąpiła gwałtowna odwilż. Wezbrane wody obu rzek spłynęły do Wisły, podnosząc jej poziom o około 4 m. Fala przekroczyła granicę z Prusami, przerywając m.in. drewniany most w Toruniu.

Tragedia wydarzyła się nocą z 8 na 9 kwietnia 1829 roku, gdy na Zatoką Gdańską pojawił się potężny sztorm, wtłaczając wody morskie w ujście Wisły. Spływ wysokiej fali rzecznej i kry został zatrzymany, poziom wody podniósł się i ranem 9 kwietnia wały zaczęły pękać. Władze pruskie oszacowały później, że na odcinku od Torunia po Tczew2 przerwane zostały w około 80 miejscach. Żywiołowi nie oparł się nawet Gdańsk, zalany kilkumetrową falą wody.

Wał pękł także w Bieńkówce. Wyrwa miała długość 110 pruskich prętów. Jeden pręt równał się 4 krokom lub 12 stopom, a w przeliczeniu na współczesne miary ok. 3,8 m. To daje 414,26 m.

Podczas wcześniejszej powodzi ( w roku 1813) wał w Bieńkówce pękł na długości 710 prętów ( 2674 m). Liczbę ofiar w roku 1829 w rejonie dolnej Wisły ( w tym w Gdańsku) oszacowano „tylko” na 30 osób. To dzięki zapobiegliwości mieszkańców, którzy pomni poprzednich klęsk żywiołowych, trzymali w obejściach gotowe do użycia łodzi.

Uważa się, ż Kamień Wysokiej Wody w Bieńkówce znajdował się pierwotnie w innym miejscu, zapewne niżej położonym. Nie wiadomo kto i kiedy umieścił go na koronie wału. Dziś jest świadectwem burzliwej historii i atrakcją turystyczną. Jest pod opieką Kujawsko-Pomorskiego Zarządu Melioracji i Urządzeń Wodnych we Włocławku oraz Zespołu Parków Krajobrazowych Chełmińskiego i Nadwiślanego. W uwagach nawigacyjnych dla załóg jednostek płynących Wisłą widnieje taka adnotacja: „797 km – Kamień WW. Kamień na koronie wału na PB. Dobijając należy zachować ostrożność – ostrogi!” (797 to kilometraż żeglownego szlaku Wisły. WW to skrót oznaczający wysoką wodę, zaś PB to prawy brzeg).

Bieńkówka jest znana od roku 1222 dzięki wzmiance w tzw. dokumencie łowickim sygnowanym przez księcia Konrada Mazowieckiego, nadającym ją ( obok wielu innych w ziemi chełmińskiej) biskupowi misyjnemu Prus, Chrystianowi.

W roku 1880 powierzchnię wsi określano wraz z położoną na Wiśle Bieńkowską Kępą na 2391,03 mórg magdeburskich. Na kępie ( czyli wyspie) były trzy domy, w których mieszkało 12 osób. We wsi położonej na stałym lądzie było 50 domów i 393 mieszkańców, w zdecydowanej większości katolików ( 46 ewangelików). W spisie mieszkańców z roku 1905 o kępie już się nie wspomina. W roku 1921 (w odrodzonej Polsce) było 80 budynków i 505 mieszkańców ( 31 ewangelików). W roku 2014 Bieńkówkę zamieszkiwało 255 osób.