De Dodenweg bij De Lutte (een Twentse sage) - Een sage uit Losser (Twente) over een oud karrenspoor
Het gebeurde bij De Lutte, daar waar nu de Hoge Kaviksweg loopt. In het ravijn, de Grote Hel, liep ooit een weg van Oldenzaal naar Bentheim om er o.a. zandsteen over te vervoeren, die gebruikt werd om er de Plechelmusbasiliek mee te bouwen. Eveneens liep er een oude 'dodenweg', gemarkeerd door diepe karrensporen. En... het spookte er regelmatig, zoals ook wij het kenden.
Twee broers, die bij een buurman hadden zitten praten, gingen 's avonds over die dodenweg terug naar huis. Ze waren nog maar even onderweg of een van het tweetal viel op de grond en bleef roerloos liggen.
Zijn broer pakte hem beet en probeerde hem overeind te krijgen. "Wat scheelt je in hemelsnaam?"
"Heb je dan niets gezien?" was het antwoord van de boer, die weer bij zijn positieven was gekomen. "Heb je die lijkwagen niet gezien? Met een kist er bovenop, kwam ie recht op mij af. Wat ik ook deed ik kon niet weg komen. Ik moest op de wagen klimmen, over de kist heen en toen viel ik van de wagen af."
Huiverend keek de andere broer om zich heen, maar hij zag niets. Een beklemmend gevoel begon te nijpen.
"Laten we maken dat we hier weg komen," fluisterde hij.
Thuis gekomen vertelden ze het verhaal aan hun ouders en tot hun stomme verbazing antwoordde hun vader: "Ja, dat wisten we wel." Als je tussen karrensporen op een dodenweg loopt, kan het gebeuren dat je met schokken tegen een lijkwagen oploopt en er aan de achterkant af valt. Dat is vaker gebeurd. Je moet dus nooit tussen een oud karrenspoor lopen.
Waar of niet waar? Feit is dat bij De Lutte direct achter Segering's souvenirwinkel/slijterij een eeuwenoude lijkweg loopt. Daarover werden de doden naar hun laatste rustplaats gereden nadat Karel de Grote in 784 lijkverbranding op straffe van de dood had verboden.