Ringo, een avontuurlijke teckel stond dapper op het dek van een veerboot die de scherenkust van Zweden doorkliefde. De wind blies zijn oren omhoog als kleine vlaggetjes, en hij voelde zich vrijer dan ooit tevoren. Dit was geen gewone hondenvakantie — dit was een expeditie.
Zijn eerste stop: Göteborg. Daar wandelde hij trots door de botanische tuinen, waar hij per ongeluk in een vijver sprong om een eend te achtervolgen (die hem overigens arrogant negeerde). In Haga werd hij beroemd nadat hij een kaneelbroodje ter grootte van zijn hoofd had gestolen van een terras. De Zweedse eigenaar lachte alleen maar en noemde hem "en liten tjuv med stil" — een kleine dief met stijl.
Vanuit Göteborg reisde Ringo per tandemfiets verder, samen met een Frans backpackend konijn dat hij onderweg had ontmoet en dat zichzelf "Jean-Claude Le Hop" noemde. Samen trapten ze richting Småland, een regio vol bossen, glasblazerijen en mysterieuze elfenverhalen. In het dorpje Vimmerby verkleedde Ringo zich als Pippi Langkous, met pijpenragers in zijn oren en een wortel als zwaard, om toegang te krijgen tot het Astrid Lindgren-museum. Kinderen juichten hem toe, volwassenen fronsten — maar niemand hield hem tegen.
Onderweg naar de oostkust ontdekte Ringo de ruïnes van Kalmar Slott. Hij hield er een spontane rondleiding voor een groep Duitse toeristen, waarbij hij vooral de nadruk legde op de “hondvriendelijke verdedigingstechnieken van de 16e eeuw.” Iemand fluisterde zelfs dat Ringo een reïncarnatie was van een Zweedse kasteelwachter. Ringo blafte instemmend.
Daarna ging het noordwaarts naar het eiland Öland, waar hij per ongeluk deelnam aan een honden-agilitywedstrijd en won, hoewel hij eigenlijk alleen maar op zoek was naar een worstkraampje. In plaats van een trofee kreeg hij een krans van bloemen en een warme vissoep. Hij accepteerde beide met waardigheid.
Voor zijn laatste stop dook Ringo diep het bos in, naar Tiveden Nationaal Park. Daar begon hij een spirituele reis, sprak met een oude eekhoornmonnik en leerde de kunst van "Zen en de kunst van boomstronken ontwijken." Hij mediteerde bij het meer, schreef poëzie in modderletters, en verliet het bos als een herboren hond.
Toen hij terugkeerde naar de veerboot, weer op het dek met wapperende oren, keek hij even achterom. In zijn rugzak zaten nu: een ansichtkaart uit Göteborg, een foto van hem als Pippi, een oorkonde van de agilitywedstrijd, en een klein steentje uit Tiveden — voor balans.
Ringo snoof de zeelucht op, rekte zich uit en dacht:
“Zweden… je was wild, je was mooi, je was mijn soort avontuur.”
En toen keerde hij zijn neus richting het onbekende. Misschien Finland? Of Denemarken? Eén ding was zeker: met Ringo werd geen reis ooit gewoon.