|
 Louis Braille werd op 4 januari 1809 geboren in Coupvray, een dorpje op ca. 45 kilometer afstand van de Franse hoofdstad Parijs. Hij was het vierde kind van zadelmaker Simon-René Braille. In de werkplaats van zijn vader, die leer bewerkt om er tuigen, beugels en riemen voor paarden van te maken, krijgt de kleine Louis op driejarige leeftijd al spelend een mes in zijn rechteroog. Het oog was verloren, en door een ontsteking van de wond raakte ook het andere oog geïnfecteerd. Hierdoor werdt Louis volledig blind.
Eerste schooljaren
Ondanks zijn zware handicap, doorloopt hij met succes de school in zijn dorp. Dankzij Jacques Paluy, de priester van het dorp, kan Louis op zijn tiende naar het Koninklijk Instituut voor Jonge Blinden in Parijs. Deze school werd door Valentin Haüy (1745-1821) in 1784 opgericht nadat hij zich in 1771 op de Sint-Ovidius kermis in Parijs zeer had geërgerd aan de manier waarop blinde musici werden bespot. Zelf gespecialiseerd in het ontcijferen van oude en geheime geschriften, leert Haüy de blinden lezen aan de hand van een reliëfschrift. Dit was het klassieke geschrift in reliëf waarmee in 1784 een eerste boek werd gepubliceerd. Al snel wordt duidelijk dat Louis Braille een uitstekend student is. Hij sleept prijzen in de wacht voor handarbeid, grammatica, geschiedenis, aardrijkskunde en algebra en speelt in geen tijd piano en cello.
Sonografie
Intussen, het is inmiddels 1823, ontwerpt de legerofficier Charles Barbier de la Serre, een systeem dat met combinaties van twaalf reliëf punten klanken weergeeft. De bedoeling is dat soldaten in het duister al voelend boodschappen kunnen ontcijferen. Aangezien zijn sonografie ook door blinden kan worden gebruikt, presenteert hij zijn methode op de blindenschool in Parijs waar de leerlingen enthousiast reageren. De punten blijken veel makkelijker te lezen en te schrijven dan de tot dan toe gebruikte reliëf letters.
Louis Braille is de enige die kritiek durft te uiten. Hij vindt het systeem te ingewikkeld en merkt op dat een teken van twaalf punten te groot is om met één druk van de vingertoppen te kunnen worden gelezen. Bovendien is er voor leestekens, cijfers, rekenkundige symbolen en muzieknoten geen code voorzien. Toch bestudeert hij het klankensysteem en probeert hij het te vereenvoudigen. Hij legt allerlei aanpassingen voor aan Barbier, maar die weigert op zijn beurt elke medewerking. Louis Braille zet ondanks alles zijn zoektocht naar een alternatief verder.
 Twee jaar later, Louis is dan nauwelijks zestien, is de essentie van zijn zespunts braille uitgewerkt. Dankzij de 63 combinaties slaagt hij erin alle letters, cijfers en leestekens in een combinatie van zespunten (die mooi onder één vingertop passen) weer te geven. Braille dicteert de toenmalige directeur van de school, dr. Pignier, een 82 pagina's tellend verslag waarin hij zijn methode haar fijn uiteen zet. Het wordt in 1829 uitgegeven onder de titel "Procédé pour écrire lesparoles, la musique et le plain-chant au moyen de points, à l'usage desaveugles et disposé pour eux" (Methode voor het schrijven van woorden, muziek en gezongen liederen door middel van punten, ten behoeve van en ontwikkeld voor blinden). Dit verslag wordt beschouwd als de geboorte akte van het brailleschrift. In 1837 legt Braille in een tweede uitgave van zijn "Procédé" de definitieve versie van het alfabet vast. Ofschoon het brailleschrift veel meer is dan een vervolg making van de methode van Barbier, eert Louis Braille zijn voorganger in de inleiding. Alle plooien lijken gladgestreken, want Barbier erkent op zijn beurt de verdiensten van Braille.
Het einde naderd
Pas rond 1850 wordt het brailleschrift erkend door de Académie Française, waarna het Koninklijk Instituut voor Jonge Blinden in Parijs het officieel kan invoeren. In deze periode wordt Braille zwaar ziek en na een aantal ernstige bloedingen bezwijkt hij op 6 januari 1852 aan de gevolgen van tuberculose. Ondanks zijn uitzonderlijke verdiensten voor blinden en slechtzienden, wordt hij in alle stilte begraven op het kerkhof van zijn geboorte dorp. In geen enkele krant is een artikel over zijn dood te vinden.
Na zijn dood.
Twee jaar na zijn dood wordt het brailleschrift in heel Frankrijk ingevoerd als het officiële schrift van de blinden. Gelijklopend met het brailleschrift worden nog andere systemen ontwikkeld. De geschriften van Gall, Lucas en Moon zijn enkele voorbeelden. Het zijn voornamelijk varianten op het reliëfschrift. Tijdens het Internationale Congres voor de Verbetering van het Lot van Blinden en Doofstommen in 1878 in Parijs, worden de verschillende schrijf methoden met elkaar vergeleken. Na een lange discussie wordt besloten het brailleschrift wereldwijd als de enige methode te aanvaarden. Alleen in de Verenigde Staten laat de aanvaarding nog tot 1917 op zich wachten.
 In 1929 buigt een commissie van specialisten uit Duitsland, Groot-Britannië, de Verenigde Staten en Frankrijk zich in Parijs over het notenschrift in braille, waarbij de muzieknoten internationaal worden gestandaardiseerd. Ook het gewone brailleschrift, dat in verschillende delen van de wereld anders evolueerde, wordt gestandaardiseerd.
In de periode van 15 tot 21 december 1949 buigt een comité van experts zich over de verschillende varianten van het brailleschrift waarna de standaardversie van het schrift in maart 1950, tijdens de Réunion Internationale pour l'Unification du Braille onder leiding van Sir Clutha Mackenzie, wereldwijd wordt erkend.
Honderd jaar te laat.
Twee jaar nadien, op de honderdste verjaardag van Brailles overlijden, wordt zijn verdienste eindelijk door de Franse staat erkend. De Franse president, kunstenaars, wetenschappers en tal van blinden nemen aan de ceremonie in de Sorbonne deel. Het stoffelijk overschot van Louis Braille wordt overgebracht naar het Panthéon, op enkele kilometers afstand van het Koninklijk Instituut voor Jonge Blinden waar hij zijn geschrift ontwikkelde. Braille ligt er naast andere Franse groten als Emile Zola, Victor Hugo, Claude Monet en Jean-Jacques Rousseau. Zijn handen worden, op verzoek van de burgemeester van Coupvray, van zijn lichaam gescheiden en worden nu nog altijd in zijn geboortedorp bewaard.
|