Team Aragorn: Het Laatste Vinder Gevoel!
Het begon allemaal als een geintje, in 2005. In die tijd kwamen er regelmatig caches online met joekels van fouten, en ik zei voor de grap tegen Goedweerloper dat er eens een cache moest komen waarin gegarandeerd in elk WP een fout zat. Gna gna, en wat eerst onuitvoerbaar leek werd daarna een idee dat me niet meer los liet.
En zo zag Het Eerste Vinder Gevoel in 2006 het levenslicht. Tot mijn verbazing werd het nog een succes ook, althans de logs waren over het algemeen lovend. Wat de ‘Eerste’ Zoekers/Vinders onderweg zoal gezegd en gedacht hebben weet ik natuurlijk niet ... wel dat de cache voor de nodige post heeft gezorgd. Vaak vragen over de oplossing van de Zeeslagpuzzel, en regelmatig mails van cachers die onderweg gestrand waren.
Veel gestrande cachers kwamen een tweede keer terug, en soms zelfs een derde keer. Wat een uithoudingsvermogen! Er waren cachers die van ver kwamen, speciaal voor deze cache. Cachers die hun 1000e (of een ander mooi rond getal) op de Oirschotse Heide liepen. Het Eerste Vinder Gevoel kreeg zelfs Geo d’Ors, kwam terecht op favorietenlijstjes en wordt momenteel virtueel in de gaten gehouden door meer cachers dan ik gedacht had.
Echt leuk allemaal, zulke dingen maken dat het leggen van een cache de moeite waard wordt. Want moeite kost het natuurlijk.
Vaak heb ik naderhand de genummerde ‘Eerste Vinder’ Certificaten vervloekt! Wat een onzalig idee, want alleen al om die dingen aan te vullen ben ik ’n keer of tien op en neer gefietst.
De cache-camouflage, ook zoiets. Het verzagen en weer in elkaar zetten van een stuk berkenstam kost (mij ...) úúren. Een handzaag werkt niet zo snel – en niet echt nauwkeurig, in de regel paste ná het zagen en kitten de beoogde cachedoos nèt niet in de uitsparing! Gelukkig zijn de maten van plastic doosjes niet gestandaardiseerd, er was altijd wel ergens een iets kleiner doosje te koop.
Berkenhout blijkt ook snel te vergaan, na twee jaar valt het bijna uit elkaar en is de behuizing aan vervanging toe. Tegen die tijd is de cache extra mooi gecamoufleerd met allerlei houtzwammen ...
Vandaag dan de laatste fietstocht naar Wintelre. De WP’s hebben zich al die tijd goed kunnen handhaven, op WP7 na. Oorspronkelijk stonden hier twee verschillend gekleurde palen vlak naast elkaar maar in de loop van de tijd brak eerst de ene af en is daarna de andere spoorloos verdwenen, net als mijn zelf opgeschilderde reservepaal. Zonder palen in de directe omgeving is WP7 voor sommige cachers wel erg lastig te achterhalen, reden om de boel eens te gaan opdoeken.
Zodoende werd het een FTD (First To Dismantle). Jawel, we hebben al eerder caches in het archief gestopt maar dat was altijd een kwestie van kijken (een leeg gat), zuchten (verdorie, gejat) en afschrijven. Bij een cache met aluminium plaatjes op de WP’s kost het wat meer tijd.
Dat heeft ook voordelen. Nog één keer lekker mijmerend over de hei, terugdenkend aan de cachetijd van toen. Nog één keer moeten zoeken ook, want bij WP2 moest het kwartje opnieuw vallen: het plaatje zat níet op de slagboom maar op een berk dichtbij!
Nog steeds volop paddenstoelen, en het is kastanjetijd. Even een jaszak vol rapen om onderweg te pellen. In de verte klinkt mitrailleurgeratel en helikoptergeweld, maar dichtbij zijn er geen gecamoufleerde zandhazen die mij onverhoeds over de loop van hun geweer aankijken. Dat is voor het eerst hier.
Alle bezoekers van de afgelopen jaren, bedankt voor jullie belangstelling en voor de logs. Een bijzonder bedankje, nog eens, voor de proeflopers – Ruud, Astrid, Antoon en Corinne – en voor degenen waarvan ik de slagletterset mocht lenen – Frank, Vincent.
Ik ben benieuwd naar de volgende cache hier. Een groot, uitdagend gebied waar je uitgebreid kunt struinen blijft vast niet lang leeg. Mensen, maak er iets moois van en liefst ook nog iets speciaals. Dertien-in-een-dozijn caches zijn er immers al genoeg!
Groetjes, Fangorn.