A Piece of Art Multi-Cache

Laat je niet afschrikken door de lange beschrijving. De opdrachten zijn redelijk eenvoudig. De rest is uitleg bij de kunstwerken. Onderaan de opgave vind je de coordinatentabel met plaats om de verschillende oplossingen in te vullen.

De toegang tot het museum is gratis, maar let wel op de openinguren Als je wat extra info wil hebben, huur dan een audiogids. Dit helpt je echter niet bij het vinden van de cache.

Bron : Fragment uit de audiogids.

Vanaf dit punt kan je het werk 'Wind & De Wilgen' van de hand van Lawrence Weiner bewonderen. Hoewel, 'van de hand van' in het geval van dit soort kunst overdreven is. Vaak bedenkt de kunstenaar iets en laat het dan door anderen (in dit geval gewone muurschilders) uitvoeren. Het werk was bij aankoop dan ook redelijk controversieel : '33500 EUR voor wat letters op een muur ?' stelden sommigen de vraag. "Ijzer en goud in de lucht. Stuifmeel en rook op de grond." Wat betekent dit? Normaal houdt de zwaartekracht metalen als ijzer en goud op de grond en vliegen stuifmeel en rook door de lucht. De bedoeling van deze raadselachtige woorden is om onze verbeelding te prikkelen. Het is een mogelijke verwijzing naar de Eerste Wereldoorlog : het ijzer in de lucht duidt op een vliegtuig of vernietigingstuig, terwijl de bommen op de grond alles tot stof herleiden.

Hoe wordt deze kunstvorm genoemd ?

• Abstracte kunst = 3
  
• Impressionisme = 0
  
• Conceptuele kunst = 1
  
• Pop-art = 2

MIDH02 : Hou vanaf nu je ogen goed open. Je bent op zoek naar een 'nomadisch' werk. Hiervan kan ik spijtig genoeg de coordinaten niet opgeven want zoals nomaden zich regelmatig verplaatsen doet ook dit kunstwerk dat. Je kan er echter niet naast kijken. Het is een poetische expressie, je mag er zelf een gevoelen in leggen, bestaande uit een aantal grote rode druppels uit polyester. Hoeveel ?

MIDH03 : De term beeldHOUWkunst dekt niet de volledige lading van de in het Middelheim te ziene werken. De meeste werken zijn niet gehouwen maar gegoten in brons. Hierbij wordt meestal de 'verloren was techniek' gebruikt. Bij deze werken boetseert de kunstenaar zijn beeld eerst in klei rond een geraamte van ijzer en hout. Deze moederversie wordt eerst in gips afgegoten. Van dit gipsmodel wordt een tweelingversie in was gemaakt. Om brons te besparen is deze alvast hol. Uiteindelijk wordt de was in een oven weggesmolten. Het vloeibaar gemaakte brons (ongeveer 1000°) wordt vervolgens in de gietvorm gegoten en volgt nauwgezet de kanaaltjes die de verloren was heeft achtergelaten. Nadat de bronzen copie uit de gietvorm bevrijd is, volgt de afwerking : ciseleren of bijvijlen en het aanbrengen van Patina. Dit laatste is de donkere oxidatie laag die meestal kunstmatig met allerlei zuren en ander chemische elementen wordt aangebracht ter bescherming van het beeld. De invloeden van guur weer, zure regen, aanrakingen door bezoekers (wat overigens toegestaan is zolang het maar voorzichtig gebeurt) beinvloeden op hun beurt weer deze 'huid' van het beeld. Dit maakt dat een bronzen beeld eigenlijk nooit af is… Het beeld bij MIDH03 is een voorstelling van Heracles die de vijfde van zijn 12 zware loodzware opdrachten uitvoert : De vogels met metalen klauwen verjagen uit Arcadie. Deze mythische vogels gebruikten hun metalen veren als pijlen. Heracles bestrijdt de monsters met hun eigen wapens. Kijk even in de richting die Heracles met zijn haviksneus aanwijst. In je verbeelding zie je dan nog net hoe de vogels met metalen klauwen boven het beeldenpark vliegen. Aangezien niet iedereen dezelfde verbeelding heeft vragen we niet naar het aantal vogels dat je ziet maar gewoon naar het jaartal van wanneer dit werk dateert.

Vele geocachers hebben een technische achtergrond en zullen zich ongetwijfeld nog wel de Moebius ring herinneren. Je kan die zelf gemakkkelijk maken door van een strook papier het ene uiteinde 180° te draaien en dit aan het andere uiteinde te kleven. Zo bekom je een ring zonder begin of einde, een kronkel die eindeloos blijft doorkronkelen. De binnenkant valt volledig samen met de buitenkant. Het is een uitgesproken ruimtelijk - dus driedimensionaal - voorwerp met toch slechts één zijde. Tot zijn essentie herleid, bestaat de ring simpelweg uit twee evenwijdige lijnen die elkaar toch kruisen. De kunstenaar kende de Duitse wiskundige en astronoom Moebius niet toen hij in 1935 - een halve eeuw na Moebius - zijn eerste eindeloze kronkel maakte. Tot iemand hem feliciteerde met zijn originele kijk op het Egyptische symbool voor oneindigheid en de ring van Mobius. Hij was niet teleurgesteld. Hij mocht de ring dan al niet hebben bedacht, hij had het abstracte idee - eindige oneindigheid - toch maar mooi omgesmeed tot een tastbaar kunstwerk. Hij maakte naar eigen zeggen geen abstracte maar 'concrete' kunst. Volgens zijn definitie gehoorzaamt concrete kunst uitsluitend aan zelfopgelegde wetten en aan een eigen techniek. Concrete kunst is, volgens hem ; "de zuivere uitdrukking van harmonie en maat". De kunstenaar gelooft stellig dat het wiskundige denken kunst naar nieuwe horizonten kan brengen. "Ook al stoelt een wiskundige benadering van kunst op het verstand, de dynamische inhoud die ze oproept kan ons lanceren en in astrale vluchten leiden naar onbekende en nog niet in kaart gebrachte regionen van de verbeelding". Het brons werd zo sterk gepolijst dat het de omgeving weerspiegelt en in de ruimte opgaat. Aan de linkerkant zie je de naad. Net zoals onze papieren ring van Moebius, heeft de kunstenaar de twee uiteinden van zijn kronkel in elkaar gepast.

Welk nummer zou je op de luistergids moeten indrukken om bovenstaande uitleg te horen ?

MIDH05 : Dit beeld van Eugene Dodeigne is een duidelijk voorbeeld van beeldHOUWkunst. "De afbreker bouwt op" stelde de schrijver Louis Paul Boon met een maatschappij-kritische ondertoon. Eugene Dodeige geeft aan Boons stelling een tastbare gestalte. Een beeld-bouwer, zoals Rodin of Wouters, bouwt zijn beelden eerst in zachte klei op. Beetje bij beetje voegt hij materiaal toe. Het beeld groeit al doende en laat zich niet vastpinnen op een vooraf bepaalde buitengrens. De materie verovert de omringende ruimte. De klei vormt bovendien slechts een tussenstadium. Voor het eigenlijke beeld nemen ambachtelijk bronsgieters het roer van de kunstenaar over. Een beeld-bouwer is als het ware de architect van zijn beelden. Een beeld-houwer als Dodeigne daarentegen, legt wel de laatste hand aan zijn beelden. Hij heeft meer weg van een ambachtsman. De beeldhouwer voegt niets toe, maar neemt het harde materiaal juist weg. De keuze van het blok steen legt van meet af aan de uiterste grens vast. Dodeigne plaatst zich in de traditie van anonieme Grieken en Romeinen en van een meester als Michelangelo. Die schreef 500 jaar geleden al dat bij hard en rotsachtig gesteente alleen al het weghakken van de oppervlakte een figuur doet ontstaan die groeit naarmate er meer steen wordt verwijderd. Hoe minder steen, hoe meer figuur. Terwijl Michelangelo zijn David volledig uit het marmer bevrijdt en mens laat zijn, verkiest Dodeigne om zoveel mogelijk van de oorspronkelijke steen te bewaren. Zijn figuren blijven goeddeels in de steen gevangen en tonen ons de sporen van schijfzaag en beitel. Het beeld is tegelijk steen en gedachte, lichaam en geest, realiteit en illusie. Uit harde steen houwt Eugene Dodeigne geestesverschijningen.

Hoeveel figuren staan er hier ?

MIDH06 : Bij het gieten van een beeld staat een gipsen volume model voor het bronzen afgietsel; meestal krijgt het brons een of andere menselijke gedaante. De Antwerpse Pool Albert Szukalski keert de aloude werkwijze binnenstebuiten. Bij hem staan mensen van vlees en bloed model voor gipsen gestalten. Stukken in gips gedrenkte stof legt hij als een verband over het lichaam van het model. Het gips verhardt en het model ontsnapt langs de voorzijde. Wat rest is een door een wit omhulsel gevangen leegte. Een mens in de vorm van een gat, een tastbare afwezigheid, gestolde beweging. Het bleke met polyester weersbestendig gemaakte gips, doet denken aan een spook. De twee exemplaren van het Middelheim staan levensecht te keuvelen aan een tafeltje. Als toeschouwer ben je, willen of niet, betrokken partij. Szukalski maakt niet zomaar een vrijstaand beeld, hij roept een hele situatie en een omgeving op. Zulke ENVIRONMENTS maakten vooral in de jaren zestig en zeventig opgang dankzij het werk van Edward Kienholz en George Segal.

Door hoeveel poten wordt het tafeltje waaraan de 'spoken' zitten, onderdersteund ?

MIDH07 : Dit beeld van Felix Roulin combineert twee materialen : roestvrij staal en brons. Een bronzen beeld zit opgesloten in een spiegelkolom.

Langs hoeveel plaatsen kan je het zien trachten te ontsnappen ?

MIDH08 : Moderne kunst

Nu zijn we in het gedeelte moderne kunst van het park. Het werk van Bernard Rosenthal waar we hier bij staan bestaat uit aantal schijven in dikke aluminium plaat die in een compositie werden samengebracht en geschilderd (eerst zwart en daarna rood). In 1967 was de kunstenaar een tijdlang bezig geweest met monumentale enkelvoudige schijven. Voor een tentoonstelling in het Whitney museum voerde hij een jaar later het hier besproken werk uit , waarvoor een maquette-studie bestond met schijven van 20 cm doorsnede (roodgeschilderd brons). Dit werk, waarvan in totaal drie exemplaren bestaan is het eerste.

Uit hoeveel schijven bestaat het ?

MIDH09 : Nu gaan we naar 'Middelheim Laag' en worden daar onmiddellijk geconfronteerd met een kunstwerk van een van de grondleggers van de Amerikaanse 'minimal art' : Wheathering Way. Voor je het weet loop je erover want het werk ligt ook letterlijk op de grond. Mag dat wel ? Mag je kunst wel met voeten treden ? Wees gerust, in dit geval is het de bedoeling. Deze metalen loper bestaat uit een aantal identieke stalen planten. De vierkante tegels liggen twee aan twee, zonder een middelpunt of een opgelegde hierarchie. Samen vormen ze een rechthoekig grondpatroon van 1 bij 18.5 meter. Het staal komt uit de fabriek en de tegels waren dus bij plaatsing gelijk. Maar door de inwerking van vocht en het slijtwerk van de voetstappen treden er gaandeweg verschillen op. Het staal wordt bruin en gaat hoe langer hoe meer op in de natuur. Met een minimale ingreep wordt een maximale ruimtelijke werking gesorteert. Met dit 'Floor-Oriented work' zet de kunstenaar de normale verhoudingen tussen kijker, beeld en ruimte op het spel. Doorgaans richt een beeld zich zelfbewust op in de hoogte. Er ontstaat een afstandelijke ontmoeting tussen de rechtopstaande kijkers en het verticale beeld dat op een sokkel wordt geplaatst. Net als bij een theatervoorstelling krijgen beeld en toeschouwers ieder hun afgebakende plek. De kunstenaar laat de sokkel, het volume en de mensenmaat van het klassieke beeld achterwege. Sculptuur, toeschouwer en omgeving werken op elkaar in. In gedachten trekt het vlakke beeld de lijn van het gangpad voort tot voorbij de zichtbare horizon. "Alles wat ik doe is in feite de Eindeloze Zuil van Constantin Brancusi op de grond leggen" bekende de bescheiden Amerikaanse kunstenaar.

Uit hoeveel metalen platen bestaat het kunstwerk ?

MIDH10 : Vanop dit punt heb je een mooi zicht op de Badenden aan de overkant van het water. Het zijn gepolijste stukken marmer die in het water spiegelen en op zich niets voorstellen. Maar alleen al door de vericale houding doen de marmeren platen denken aan lichamen. Het gepolijste oppervlak suggereert een naakte huid. Door zijn sculpturen in de vijver te installeren, maakt de kunstenaar het plaatje compleet. Het thema van de baadsters roept heel wat schilderkunstige associaties op, gaande van Rembrandt over Cezanne tot Matisse. Ook het gebruik van marmer draagt - zeker voor een Italiaan, een hele brok kunstgeschiedenis met zich mee. Kapten grootmeesters als Michelangelo, Bernini en Canova hun naaktfiguren niet uit wit marmer ? De kunstenaar laat twee verschillende entiteiten - marmer en water - op elkaar inwerken. Zulk een samenspraak noemt hij 'sympathie' : "Sympathie betekent niet dat de ene zoals de andere is maar dat de ene voor de andere is. Dat is in al mijn werk zo. Zo gaat het ook in de natuur, tegengestelde situaties zoeken elkaar op. Ze annuleren mekaar niet, maar voegen energie toe." In de badenden, contrasteert het harde marmer met het vloeibare water. Tegelijk zoeken de lichte buiging van het marmer en de grijze nerven vormelijk contact met de rimpelende waterspiegel. Door de weerspiegeling neemt de vijver de sculpturen helemaal in zich op. Het gaat de kunstenaar niet om de tegenstelling tussen cultuur en natuur; alles wat hij maakt, beschouwt hij als natuur. "Als ik een kunstwerk maak, voeg ik iets toe aan de natuur dat zelf natuur wordt. De kunstenaar is iemand die deelneemt aan de natuur. In een boomholte achter de baadsters vind je van dezelfde kunstenaar een ander werk : de 'Nudini'. De associaties laat ik aan jullie over.

Hoeveel van deze baadsters staan er in het water ?

MIDH11 : Hier staan we bij het zuilenpavilioen van de architect van het 'Centre Hospitalier Universitair' in Sart Tilman. Het is een kunstwerk op zich maar kan ook gebruikt worden als openlucht expositieruimte voor kleinere sculpturen. Het is strikt geometrisch en sober gebouwd. In de nabijheid vinden we echter de 'ingang' die een invloed van de antiek Griekse cultuur verraad. De zuilen van het portiek hebben dorische kapitelen en het heeft een fronton. De combinatie van beide is een voorbeeld van het postmodernistische design van de jaren tachtig. De steen is afkomstig vanuit Belgie : Soignies.

Uit hoeveel zuilen bestaat het kunstwerk ?

Als je zoals ikzelf een broertje dood hebt aan het ingeven van al die punten, kan je ze hier downloaden.

Eens je alle oplossingen gevonden hebt, bereken je de waarde van onderstaande symbolen :

Vervolgens ga je in de buurt van het Zuilenpavilioen op zoek naar een brugje waar je onderstaande geheime code zal vinden.
Het gaat om een titelloos werk van Matt Mullican dat op verschillende plaatsen langs de waterloop door het museum te zien is. Onder andere aan de MIDH10. In het museum komt er geen sluitende betekenis voor de verschillende pictogrammen maar voor ons Geocachers zijn ze de sleutel tot het vinden van de cache. Vul voor de ontbrekende symbolen de gevonden waarde in en je hebt de coordinaat van de cache :

Aangezien het nogal onder de bomen is, met navenante ontvangst, is de exacte locatie gemarkeerd met een grote steen. De cache is van het 'box in box' principe, dwz dat een kist met daarin de eigenlijke cache tot net gelijk met de oppervlakte in de grond zit. Je hoeft niet te graven, enkel wat bladeren opzij vegen is voldoende. Gelieve respect te hebben voor de omgeving.
In de cache zitten naast de goodies ook stiften, waskrijtjes, kleurpotloden. De bedoeling is dat je geinspireerd door de omgeving met een van deze attributen je prachtigste, meest artistieke log ooit achterlaat. Je kan de doos even mee naar een rustig plekje nemen en daar je ding doen. Ruil bij voorkeur (eventueel zelf gemaakte) min of meer artistieke goodies.

Tenslotte nog een dankwoordje voor Menno Meewis, conservator van het museum, voor het toestaan van deze cache en Greet Stappaerts van de publiekswerking voor het helpen verzamelen van de nodige documentatie.