Most wiszący w Damienicach Traditional Cache
Mishot: Kolejny raz brak cache.
Dezaktywuje.
Most wiszący w Damienicach
-
Difficulty:
-
-
Terrain:
-
Size: 
(micro)
Please note Use of geocaching.com services is subject to the terms and conditions
in our disclaimer.
Most wiszący w Damienicach.
Łączy Bochnię- dzielnica Chodenice z wsią Damienice gm. Bochnia, od 1957roku.
Most wyremontowany wiosną 2012r. Konstrukcja składa się z trzech przęseł, z których środkowe ma 101 m długości, całkowita długość mostu wynosi 201 m. Część nośną tworzy 10 lin stalowych, przymocowanych do dwóch żelbetowych pylonów o wysokości 18 m każdy.
Most został też pięknie oświetlony.
Bardzo proszę dostosować się do zakazu ruchu(przejazdu) przez most.
Wieś Damienice położona jest na północny zachód od Bochni, z którą graniczy poprzez rzekę Rabę. Sąsiaduje z Cikowicami i Proszówkami, a od północy z Puszczą Niepołomicką. Z Bochni do Damienic najłatwiej dostać się poprzez most wiszący (tylko dla pieszych i rowerzystów), przez który biegnie wytyczony w 2011 r. szlak rowerowy Pierścień Solny "Salina Cracoviensis". Cicha i spokojna wieś ma swoją ciekawą przeszłość i mało znane a godne uwagi postacie i wydarzenia.
Sąsiedztwo rzeki oraz dosyć urodzajne gleby, sprawiły, iż pierwsze osady ludzkie powstały na tym terenie już 2500 lat p.n.e, czyli blisko 4500 lat temu. Ludność, która tutaj przejściowo zamieszkiwała, należała do tzw. kultury ceramiki sznurowej. Archeolodzy nazwali ją tak ze względu na charakterystyczne naczynia gliniane ze śladami odciśniętego sznura. Ci pierwsi mieszkańcy tych terenów zajmowali się głównie pasterstwem, mieszkali w szałasach bądź ziemiankach, posługiwali się kamiennymi narzędziami, z których do czasów dzisiejszych zachowały się siekierki o łódeczkowatym kształcie. Nie wykluczone, że także i w późniejszych epokach brązu i żelaza , na ziemie te przywędrowały inne grupy ludności, o wyższym już stopniu rozwoju, po których jednak nie pozostały żadne ślady. Stała jednak osada wiejska powstała tu w średniowieczu, w II poł. XIV wieku. Pierwsza wzmianka w źródłach pisanych o Damienicach pochodzi z 1387 r. Powód wymienienia Damienic (a właściwie Damianic - gdyż taka była pierwotna nazwa wsi) był bardzo prozaiczny. Otóż kmieć Jasionek z Damianic worał się w ziemie Grzegorza i Janka z Proszówek, za co ci pozwali go do sądu. Nazwa wsi pochodzi niewątpliwie od imienia Damian, który prawdopodobnie był założycielem pierwszej osady. Powstała ona zapewne jeszcze w czasach panowania króla Kazimierza Wielkiego (1333- 1370), który sprzyjał lokacjom osad wiejskich na słabo zagospodarowanych jeszcze terenach.
Pierwszym potwierdzonym w źródłach właścicielem wsi był rycerz Klemens z Drożojewic i Kurowa, pieczętujący się herbem Szreniawa (1388) r. Pobierał on czynsz pieniężny w wysokości 5 grzywien od dwóch kmieci i karczmarza, czerpał również pewne dochody z miejscowego młyna. W latach 1470-1480 wieś była już własnością rycerza Krezy, herbu Ostoja, który posiadał tutaj znaczny folwark. Przed 1527 r. Damienice weszły we władanie Jana Oleśnickiego, herbu Dębno, magnata a zarazem podżupka bocheńskiego. Kierując bocheńską kopalnią soli, rezydował głównie w wystawnym zamku żupnym w Bochni, gdzie przyjmował króla, szlachtę, urzędników i kupców. Chętnie jednak przyjeżdżał do pobliskich Damienic, gdzie wybudował własnym kosztem murowany dwór, a wokół założył 2 sady owocowe. Warto zauważyć, że we wnętrzach swej wiejskiej rezydencji "pan na Damianach" gościł wielu zacnych ludzi, m.in. wybitnego humanistę szwajcarskiego Joachima Vadiana, który w 1518 r. zwiedzał kopalnię bocheńską w towarzystwie Oleśnickiego. Jak wspomina ów Vadian- "Oleśnicki zabrał nas do swojej wsi Damiany, o żyznych polach, położonej nad brzegiem zasobnej w ryby rzeki i otoczonej zewsząd przepięknym lasem. Po przyjemnym spacerze w tym lesie, ponownie uraczył nas niezwykle wytwornym obiadem, godnym niemal Saliów, nie tyle z wykwintności dań, ile raczej dzięki swemu uprzejmemu i pełnemu zadziwiającej bezpośredniości sposobowi bycia". Dodajmy, iż winnym miejscu swej relacji nazywa dziedzica Damienic "mężem o niezwykłej prawości charakteru, słynnym również ze znakomitych przodków i biegłej znajomości literatury, człowiekiem o wyjątkowej życzliwości i uprzejmości." Ten ciekawy okres w historii wsi zamknęła śmierć Jana Oleśnickiego w 1532 r.
W tym czasie wieś staje się własnością królewską, którą król Zygmunt Stary włączył do starostwa niepołomickiego. Choć formalnie Damienice były własnością królewską, to jednak najczęściej pozostawały w rękach starostów niepołomickich ( Czuryłłów, Branickich, Lubomirskich) lub wielkorządców krakowskich (np. Witowskich w XVII w.). Po I rozbiorze Polski w 1772 r. wsie starostwa niepołomickiego stały się własnością Austriaków, którzy w Niepołomicach utworzyli kameralny urząd gospodarczy. Utrata niepodległości Polski w codziennym życiu mieszkańców wsi nie oznaczała jakiegoś szczególnego przełomu. Życie wsi biegło swoim normalnym rytmem, wyznaczanym bardziej przez pory roku i zajęcia rolnicze, niźli przez nowych właścicieli tych ziem Austriaków. W wieku XIX Damienice wchodzą w skład dominium niepołomickiego, zarządzanego przez austriacki kameralny urząd gospodarczy. Jeśli chodzi o przynależność administracyjną, to począwszy od 1782 r. wieś należała do cyrkułu bocheńskiego.Około 1880 r. we wsi było 94 domy i 540 mieszkańców. Włościanie posiadali 295 morgów gruntów ornych i 135 ogrodowych oraz 53 morgi pastwisk i 6 lasów. XIX stulecie to ciężki okres dla mieszkańców Damienic, nie tylko z powodu austriackiej niewoli, lecz także ze względu na powtarzające się klęski żywiołowe i epidemie. Wymieńmy tu choćby epidemie cholery z 1855, 1864, 1866 czy 1873 roku. Jeszcze tragiczniejsze w skutkach były powtarzające się powodzie spowodowane wylewami nieuregulowanej Raby, jak np. w 1903 r.
Nie wiadomo czy mieszkańcy Damienic brali udział w jakichkolwiek ruchach narodowo-wyzwoleńczych. Warto natomiast zauważyć, że kapliczka wzniesiona w 1863 r. przy drodze z Bochni do Niepołomic, wg tradycji miała zostać ufundowana dla przebłagania zbrodni chłopskich popełnionych w 1846 r. w czasie słynnej rzezi galicyjskiej. Być może więc chłopi z Damienic wzięli udział w napadach i rabunkach na okoliczne dobra szlachecki i duchowne, tak jak to czynili np. włościanie z sąsiednich Stanisławic. Okres autonomii galicyjskiej (po 1867 roku) wpłynął niewątpliwie korzystnie na rozwój życia gospodarczego i społecznego w rejonie Bochni. Pewne korzyści komunikacyjne odniosły również Damienice, położone przy ważnych drogach z Bochni do Niepołomic (droga kameralna) i z Bochni do Krakowa (linia kolejowa uruchomiona w 1856 r.) Fundamentalnym osiągnięciem wsi było założenie własnej Szkoły Ludowej powstałej decyzją Rady Szkolnej Krajowej w 1899 r.
Ciężkie warunki życia (przysłowiowa "nędza galicyjska") dotknęły mieszkańców wsi w sposób szczególny w latach I wojny światowej, a wielu damieniczan musiało przywdziać żołnierskie mundury i walczyć w armii austriackiej. Szczególnie dotkliwe były straty poniesione przez wsie nadrabskie w 1914 r. W wyniku działań wojennych przetrzebiony został rekwizycjami rosyjskimi i austriackimi inwentarz, wsie ogołocono z zapasów żywności, wysadzony został most kolejowy na Rabie oraz część wałów przeciwpowodziowych. W 1913 r. zmianie uległa przynależność parafialna Damienic, które włączono do tworzącej się parafii w Cikowicach (ustanowionej ostatecznie w 1925 r.). W ten sposób znacznie skrócono drogę wiernych do kościoła.budynek starej szkoły w Damienicach W okresie międzywojennym (1918-1939) we wsi działy: Koło Młodzieży Ludowej z ruchomą biblioteką i Kółko Rolnicze, które we współpracy ze szkołą organizują dla mieszkańców wsi kursy dokształcające, przedstawienia teatralne, wieczornice, zabawy i zawody sportowe. Szczególnie okazale zaprezentowało się Koło Młodzieży w 1934 r. w uroczystościach 600-tnej rocznicy koronacji króla Kazimierza Wielkiego w Bochni, składając pod pomnikiem wspaniały wieniec z napisem "Królowi chłopków Damienice". Mówiąc o życiu kulturalnym wsi, dodajmy, że w Damienicach urodził się w 1905 r. Józef Korpała, późniejszy doktor historii literatury i zasłużony bibliotekarz, działacz oświatowy i społeczny. Z ciekawszych wydarzeń tego okresu warto odnotować dwukrotny przejazd przez wieś prezydenta Polski Ignacego Mościckiego (1928 i 1929 rok), a także dwie, tragiczne w skutkach powodzie spowodowane wylewami rzeki Raby (1930 i 1934 rok). W ich wyniku większa część wsi została zniszczona wraz z domostwami i użytkami rolnymi.
Tak jak wszędzie, szczególnie ciężkie chwile przeżywali mieszkańcy wsi w pierwszych dniach września 1939 r. Ostatnie walki toczyły się na tym terenie do 9 września, kiedy to wycofujące się oddziały wojska polskiego zostały rozbite przez Niemców w lesie koło Stanisławic. W samych Damienicach żołnierze wermachtu zajęli budynek szkoły i urządzili w nim kwatery. W czasie okupacji w okolicach Damienic działało kilka oddziałów partyzanckich, wspomaganych przez miejscową ludność. Spośród wielu akcji zbrojnych największym echem odbiła się potyczka między partyzantami z oddziału AK Jana Świerkota "Rysia" a kałmukami pozostającymi na służbie hitlerowców. W wyniku strzelaniny przy przeprawie przez Rabę zginęło trzech żołnierzy SS a ich towarzysze ścigając partyzantów bestialsko zamordowali zasłużonego dla ruchu oporu mjr Jana Kaczmarczyka "Bacę" z Chodenic. Warto też dodać, że swoje życie za Ojczyznę oddali zamordowani w Katyniu i Charkowie pochodzący z Damienic: kpt. Leszek Wojas, syn byłego dyrektora szkoły oraz porucznik rezerwy Józef Pałkowski. Piękną kartę w historii wsi zapisał także Tomasz Jasiński, długoletni sołtys, uczestnik konspiracji i żołnierz Batalionów Chłopskich, a po wojnie działacz społeczny i inicjator wielu inwestycji budowlanych.
Wyzwolenie Damienic i okolicznych wsi z niewoli niemieckiej nastąpiło 21 stycznia 1945 r. , kiedy na ziemie te wkroczyły pierwsze patrole Armii Radzieckiej. Jak zapisano w kronice parafialnej "rozpoczęły się nowe rządy, które nieraz nie różniły się od poprzedniej okupacji, a zaczęła się druga, tym razem według dyrektyw z Moskwy". Okres powojenny w historii wsi to przede wszystkim czas wielu inwestycji budowlanych zmieniających oblicze wsi i ułatwiających życie codzienne jej mieszkańcom. Sąsiedztwo pobliskiej Bochni z wieloma zakładami przemysłowymi sprawia, że Damienice zatracają powoli swój rolniczy charakter, a większość mieszkańców łączą coraz ściślejsze związki z miastem.
Tekst Janusz Paprota.
Zapożyczono z http://www.bochenskiedzieje.pl/male-ojczyzny/21-damienice
Bardzo proszę się dostosować do zakazu ruchu (przejazdu) przez most.
Additional Hints
(Decrypt)
zntarglpman