Lubliniec założony został w 1272 r., przez księcia opolsko-raciborskiego Władysława I Opolczyka, natomiast pierwsza wzmianka o tutejszym zamku pochodzi z roku 1397. Książęta opolsko-raciborscy władali lublinieckimi ziemiami przez kilka wieków. Jeden z nich, Jan Dobry, nadał miastu z początkiem XVI w. liczne przywileje, związane m.in. z prawem cotygodniowego targu. Po śmierci tego księcia Lubliniec znalazł się w rękach Habsburgów władających Czechami.
Lubliniecki zamek wraz miastem i okolicą oddany został w arendę. Kilkakrotnie zmieniał wówczas dzierżawców, aż w końcu, w 1587 r., nabyty został przez Jana Kochcickiego, stając się odtąd jedną z siedzib jego rodu. W 1638 r. na zamku przebywał krótko król Władysław IV Waza. W r. 1645 Habsburgowie skonfiskowali Kochcickim ich dobra za wspieranie protestantyzmu. Wówczas zamek nabyty został przez ród Cellarych. W 1650 r. w wielkim pożarze, który strawił niemal całe miasto, spłonęła także część tego gmachu. Podczas odbudowy nadano mu charakter barokowej rezydencji. W 1655 r. schronienie znalazł tu obraz jasnogórski, wywieziony z częstochowskiego klasztoru w obawie przed Szwedami. W latach 1727-63 zamek stanowił własność rodu de Garnier, a następnie jeszcze kilkakrotnie zmieniał właścicieli. W czasach konfederacji barskiej (w latach 1768-72) w rezydencji przebywało wielu uczestników tego zrywu; bywał tu sam Kazimierz Pułaski. W roku 1826 budowlę przejęły władze pruskie. Niedługo później zmieniający znów właścicieli zamek stawał się kolejno siedzibą różnych instytucji, w tym sądu, starostwa powiatowego oraz szpitala psychiatrycznego, który działał tu od końca XIX w. aż do roku 1979, kiedy to budowlę wyłączono z eksploatacji wskutek (typowego w czasach PRL) doprowadzenia go do stanu prawie ruiny. Odremontowany w pierwszej dekadzie XXI w., lubliniecki zamek stał się (w wyniku przetargu) własnością przedsiębiorstwa, które ulokowało tu hotel i centrum konferencyjne.
SKRYTKA:
To mały pojemnik typu FOTO. Weź coś do pisania.
Dokładnie odkładaj by kesz nie był widoczny.