Zespół pałacowo-parkowy jest niezwykle malowniczy i ciekawie położony. Chociaż historią sięga XIV wieku, w swym najwspanialszym kształcie powstał w latach trzydziestych naszego stulecia, czyli dopiero wtedy, gdy jego właścicielem został Władysław Długosz. Do dzisiaj zadziwiają Siary swoją logicznością, jednolitością i umiejętnością wykorzystania walorów miejsca. Długo niedostrzegane, dopiero w 1976 roku zostały wpisane do rejestru zabytków. Analizując archiwalną mapę tych okolic, można wnioskować, że w 1850 roku w Galicji istniały w Siarach dwa dwory: stary i nowy Jednym z kolejnych właścicieli posiadłości był Władysław Dembowski profesor szkolny w Gorlicach, który wzbogacił się podczas poszukiwań i wydobycia ropy naftowej. On to zmodernizował istniejący wcześniej dwór i dobudował do niego skrzydło murowane. Około roku 1898 wskutek niepowodzeń finansowych, Dembowski popadł w ogromne zadłużenie i majątek został wystawiony na licytacją. Władysław Długosz odkupił posiadłości teścia, a następnie stał się właściwym twórcą założenia w jego obecnym kształcie. Pałac zyskał wtedy charakter reprezentacyjny, a funkcje gospodarcze majątku zeszły na dalszy plan.
Projektując nowe założenie, zachowano podstawowe elementy dawnego układu, wykorzystując główną oś kompozycyjną wschód-zachód. Pałac zlokalizowano na miejscu dworu, włączając weń nowe skrzydło dobudowane przez Dembowskiego. Architektura tego neobarokowego pałacu, to swobodne asymetryczne zestawienie prostych zgeometryzowanych form i spiętrzenie nad nimi bogato zróżnicowanych brył dachów, co stwarza swoiste piękno, podkreślane przez jasne płaszczyzny ścian z dużymi oknami o fantazyjnych liniach. Pałac jest zbudowany z cegły i kamienia, a w elewacji o kolorze bladoróżowym umieszczono balkony na kamiennych słupach o secesyjnych motywach. Balustrady i gzymsy ozdobiono dekoracyjnymi wazami z piaskowca. Wewnątrz w głównym korpusie zaprojektowano półkolisty holl o wysokości dwóch kondygnacji z antresolą o ozdobnej drewnianej balustradzie.
Od strony wschodniej pałacu na krawędzi wysokiego urwiska wzmocnionego potężnym murem oporowym usytuowano początkowo jedno-, a ostatecznie trzypoziomowy taras. Znajduje się tu wspaniały punkt widokowy na dolinę rzeki Sękówki, pola uprawne, pagórkowaty krajobraz na horyzoncie, kościół parafialny oraz cmentarz, a także na doskonale dostrzeganą kaplicę grobową Długoszów, stylem przypominająca świątynie greckie. W roku 1928 w święta Bożego Narodzenia miał miejsce pożar pałacu, a następnie odbudowano go w niezmienionym kształcie. Po śmierci Władysława Długosza w roku 1937 majątek przejął jego najstarszy syn Tadeusz, w którego rękach pozostał on do 1945 roku. Wojna, a w szczególności powracające z działań wojennych wojska sowieckie, przyczyniły się do rozgrabienia wielu cennych rzeczy. Szczególnej dewastacji poddano bogatą bibliotekę rodziny Długoszów. Istnieją przekazy, iż pod koniec wojny w pałacu zlokalizowany był szpital. Lata 1945-1987 to okres, kiedy założenie pałacowo-parkowe traciło swoją świetność. Po upaństwowieniu majątku jego kolejni użytkownicy to: Urząd Ziemi, Samopomoc Chłopska, PGR, a następnie (od marca 1950 r.) Państwowa Stadnina Koni w Siarach.
Następnym właścicielem tego jedynego przykładu architektury secesyjnej w południowej Polsce była Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa, od której w 1996 r. „Zespół pałacowo-parkowy" został odkupiony przez Barbarę Dustanowską-Długosz, wdową po Jerzym Długoszu, jedyną spadkobierczynię Siar. W dalszej kolejności właścicielem posiadłości stał się przedstawiciel klasy biznesu.
Skrytka zawiera logbook oraz kilka przewdmiotów na wymianę. Do podjęcia kesza należy podejść od strony muru oporowego przy rzece Sękówka