Szlakiem Parków Narodowych
Biebrzański Park Narodowy
Jest takie jedno miejsce na pograniczu trzech miast. Od października do kwietnia... oaza spokoju gdzie w samotności można podglądać naszych skrzydlatych przyjaciół (a jest ich tutaj naprawdę sporo zarówno pod względem gatunków jak i ilości osobników). Dla tych, którzy lubią zgiełk letnich kąpielisk i chmary owadów z okolicznych trzcinowisk idealny będzie okres letni. Każdy coś tutaj odnajdzie. Przy okazji będzie mógł podnieść wiedzę na temat naszych krajowych parków narodowych, a może sprowokuje Was do odwiedzin parków?
Biebrzański Park Narodowy został utworzony w dniu 9 września 1993 roku. Był to już 18-ty z kolei polski park narodowy. Obecnie, spośród 23 polskich parków narodowych BbPN jest największym polskim parkiem narodowym i jednym z większych w Europie. Celem Parku jest ochrona rozległych torfowisk Kotliny Biebrzańskiej oraz niewielkiego fragmentu Wzgórz Sokólskich o łącznej powierzchni 59.223 ha. Otulina Parku obejmuje także nieduże części przylegających do Kotliny Biebrzańskiej mezoregionów: Wzgórz Sokólskich, Wysoczyzny Białostockiej, Wysoczyzny Kolneńskiej i Doliny Górnej Narwi.
Najcenniejsze walory Parku to szeroka dolina mającej charakter naturalny silnie meandrującej rzeki Biebrzy, z największym zespołem torfowisk w Polsce, zwanych Bagnami Biebrzańskimi. Wraz z unikatową mozaiką i strefowością siedlisk mokradłowych, a także ekstensywnym rolnictwem zachowały się tu rzadkie, zagrożone i ginące w kraju i Europie gatunki roślin, ptaków i innych zwierząt. Charakterystyczne dla Biebrzańskiego Parku Narodowego są również rozległe krajobrazy, ekosystemy i siedliska, które gdzie indziej zostały już bezpowrotnie zniszczone, w wyniku melioracji, osuszania bagien i torfowisk.
Bagna Biebrzańskie są uznawane za jedną z najważniejszych w kraju i w Europie Środkowej ostoi ptaków wodno-błotnych. Jako niezwykle cenny obszar wodno-błotny Biebrzański Park Narodowy w roku 1995 został wpisany na listę Konwencji Ramsar o obszarach wodno-błotnych mających znaczenie międzynarodowe, zwłaszcza jako środowisko życiowe ptactwa wodnego. O międzynarodowej randze walorów przyrodniczych doliny Biebrzy świadczy również uznanie jej za ostoję ptaków o randze europejskiej, wg klasyfikacji BirdLife International. W 2004 dolinę Biebrzy włączono do sieci Natura 2000. Obecnie jest to Obszar Specjalnej Ochrony Ptaków (PLB 200006 Ostoja Biebrzańska o powierzchni 148 508,8 ha) i Specjalny Obszar Ochrony Siedlisk (PLH 200008 Dolina Biebrzy o powierzchni 121 002,6 ha) .
Ponad 25% powierzchni Biebrzańskiego Parku Narodowego (15302 ha) porastają lasy. Większość lasów porasta bagna stąd największy udział drzewostanów w typie siedliskowym olsu i lasu mieszanego bagiennego. Piaszczyste wydmy na krawędziach doliny porastają bory świeże i bory mieszane świeże. W lasach tych dominują brzozy oraz olsza czarna i sosna. Ponad 40% powierzchni Parku zajmują siedliska hydrogeniczne. Na ich obszarze wyróżniono ponad 70 typów zbiorowisk roślinnych naturalnych i zastępczych (w tym półnaturalnych i antropogenicznych). Wśród zbiorowisk naturalnych dominują (bezleśne): turzycowiska, mechowiska i szuwary oraz (leśne): olsy, brzeziny i bory bagienne. Ekosystemy wodne reprezentuje rzeka Biebrza wraz z dopływami oraz liczne starorzecza.
Park leży w geobotanicznej krainie zwanej Kotliną Biebrzańską a ta należy do Działu Północnego. Jedną z jego charakterystycznych cech florystycznych jest dominacja świerka i duży udział gatunków borealnych i reliktów glacjalnych: brzoza niska, trzcinnik prosty, turzyca strunowa, turzyca życicowa, bażyna czarna, bagno zwyczajne, żurawina błotna, gnidosz królewski, tłustosz pospolity, wielosił błękitny, wierzba lapońska, skalnica torfowiskowa, niebielistka trwała, wełnianeczka alpejska, borówka bagienna i szereg mszaków. Flora jest tu równie bogata i porównywalna z podobnymi obszarami terenów sąsiednich. Występuje tu ponad 1000 gatunków roślin naczyniowych, w tym ponad 900 w granicach Parku. Stwierdzono 90 gatunków podlegające ochronie całkowitej i 17 pod ochroną częściową. 45 gatunków tu występujących znalazło się na "Czerwonej liście roślin naczyniowych zagrożonych w Polsce".
Do najrzadszych gatunków należą: zanokcica zielona, skrzyp pstry, widłak wroniec, rosiczka długolistna, wąkrotka zwyczajna, tłustosz zwyczajny, płesznik zwyczajny, zaraza niebieska, niebielistka trwała, szachownica kostkowata, kosaciec bezlistny oraz 20 gatunków storczykowatych z najokazalszym krajowym gatunkiem obuwikiem pospolitym (najliczniejsza w Polsce populacja!). Pozostałe storczyki reprezentowane są przez storczyk krwisty, podkolan biały, kruszczyk rdzawoczerwony, kruszczyk szerokolistny i tajęża jednostronna. Do innych rzadkich a stosunkowo często występujących roślina należą rosiczki (rosiczka okrągłolistna, rosiczka długolistna) i widłaki (jałowcowaty, goździsty, wroniec).
W przypadku fauny charakterystyczne jest w BbPN występowanie specyficznej fauny w dużym stopniu związanej z naturalnymi ekosystemami bagiennymi i wodnymi. Bezkręgowce reprezentowane są przez ponad 700 gatunków motyli, w tym 94 gatunki motyli dziennych. Wykazano obecność 448 gatunków pająków, wśród nich znaczący udział (71) mają gatunki rzadkie znane z nie więcej niż 3-5 stanowisk w kraju, a 10 gatunków pająków znanych jest tylko stąd. Do tej pory poznano ponad 500 gatunków chrząszczy, 42 gatunki chruścików i 19 gatunków pijawek. Płazy i gady cechuje obecność 5 gatunków gadów oraz 12 gatunków płazów, głównie żab. Na Bagnach Biebrzańskich gniazduje wiele gatunków ptaków związanych ze środowiskiem bagiennym. Występują tu izolowane stanowiska lęgowe gatunków borealnych, a także gatunków, których centrum zasięgu geograficznego znajduje się w strefie tajgi i tundry. Ponadto Kotlina Biebrzańska ma ogromne znaczenie dla wielu gatunków ptaków żerujących oraz wypoczywających w czasie corocznych wędrówek. Dla ptaków siewkowatych, wymagających rozległych, podmokłych obszarów, Biebrza stanowi jedną z najważniejszych ostoi w Europie Środkowej. Najbardziej charakterystyczne lęgowe gatunki ptaków to: batalion, wodniczka, bekasik, dubelt, kszyk, kulik wielki, biegus zmienny, żuraw, rybitwa białoskrzydła i białowąsa, puchacz, orlik krzykliwy oraz sowa błotna. Najbardziej charakterystycznym ssakiem Biebrzańskiego PN jest łoś, który jedynie tu przetrwał okres II wojny światowej; liczebność wynosi około 400 sztuk.
Źródło fotografii - strona internetowa goodpoland.com - Autor fotografii: Łukasz Łukasik
Źródła:
1. Wikipedia,
2. Strona internetowa Biebrzańskiego Parku Narodowego
3. Parki narodowe i krajobrazowe w Polsce, Wydawnictwo Szkolne PWN, 2008.
Koordynaty ukrycia skeszynki uzyskasz po odnalezieniu odpowiednich informacji i przeliczeniu danych. Certyfikaty dla pierwszych trzech znalazców - info w checker-ze. Trzeciego znalazcę, standardowo proszę o zabranie (posprzątanie) woreczka. Powodzenia!
N 50° 15.[(A + B) x D] + [(I x D) +(E + E)] E 019° 07.[(F x D) + (C + G + H)] + H)
Babiogórski Park Narodowy 5 | Magurski Park Narodowy 12 | Kampinoski Park Narodowy 18 | Białowieski Park Narodowy 52 | Roztoczański Park Narodowy 32 | Wigierski Park Narodowy 2 | Bieszczadzki Park Narodowy 85 | Ojcowski Park Narodowy 19 | Biebrzański Park Narodowy 23 | Park Narodowy „Bory Tucholskie” 99 | Drawieński Park Narodowy 3 | Tatrzański Park Narodowy 45 | Słowiński Park Narodowy 44 | Gorczański Park Narodowy 42 | Wielkopolski Park Narodowy 6 | Park Narodowy Gór Stołowych 16 | Pieniński Park Narodowy 78 | Park Narodowy „Ujście Warty” 11 | Karkonoski Park Narodowy 103 | Świętokrzyski Park Narodowy 29 | Narwiański Park Narodowy 6 | Woliński Park Narodowy 9 | Poleski Park Narodowy 54
Źródła fotografii - strony internetowe google.pl
Poniżej możesz sprawdzić prawidłowość swoich obliczeń.
