Wychodnie warstw górażdżańskich i terebratulowych odsłaniają się w zachodniej ścianie dawnego wyrobiska, stanowiącej dalszą, północną część kamieniołomu „Amfiteatr”. Długość odsłonięcia wynosi około 15 – 20 m, a wysokość dochodzi do około 10 m. Słabo odsłaniające się, dziś praktycznie niewidoczne, warstwy górażdżańskie (najwyższa część), wykształcone są w postaci masywnych szarych i jasnoszarych, gruboławicowych wapieni onkolitowych. Miąższość poszczególnych ławic dochodzi do kilkudziesięciu centymetrów. Ziarnom onkoidów (owalne, wielkość do kilku milimetrów) towarzyszą fragmenty drobnych, pokruszonych muszli (detrytus), wyraźnie widoczny na świeżych przełamach. Zespół faunistyczny jest dość ubogi ilościowo – oprócz onkoidów spotykane są pojedyncze muszle małży (Plagiostomastriatum) lub ramienionogów oraz sporadyczne fragmenty liliowców. Duża twardość skały utrudnia wydobycie okazów z jej masy. Nad wapieniami górażdżańskimi stwierdzono obecność pełnego profilu warstw terebratulowych, który rozpoczyna się plastycznie zaburzonym pakietem osuwiskowym. W obrębie warstw terebratulowych, wydzielić można trzy typy osadu - (1) margle w części spągowej, (2) nad którymi dobrze widoczna jest główna ławica krynoidowa oraz (3) wapienie margliste. Ciemne, występujące w spągowej części margle, nie zawierają skamieniałości. Masa skalna składa się z jednorodnego, bardzo drobnego materiału (ziaren), ze śladową obecnością pirytu. Osad powstał najprawdopodobniej w warunkach beztlenowych, w głębszych (około 30 – 40 m), ale spokojnych wodach.
Główna ławica krynoidowa (H) – Hauptcrinoidenbank
Chaotycznie ułożone muszle ramienionogów (głównie terebratul), przeważnie rozłączone i pokruszone, potwierdzają sztormowym charter osadu. Masowe wystąpienia krynoidów sugerować mogą powrót warunków sprzyjających bujnemu rozwojowi fauny, podobnych do okresu, w którym powstawały wapienie górażdżańskie. W tym przypadku, w toni wodnej płytkich i dobrze natlenionych wód rozwijały się na dużą skalę i w szybkim tempie liliowce, tworzące niekiedy tzw. „łąki liliowcowe”. Najwyższą część profilu budują ciemnoszare wapienie drobnoziarniste, z niewielką ilością skamieniałości muszlowych (głównie małży) oraz śladami żerowań. W ich obrębie widoczne są struktury spływowe i pogrązowe, związane z syndepozycyjnym grzęźnięciem ławic tempestytowych w niezlityfikowanych mułach wapiennych, a także rynny wycięte w mułach wapiennych i wypełnione drobnym materiałem bioklastycznym, w tym często piaskiem wapiennym złożonym z detrytusu Ophiuroidea. Na szczególną uwagę zasługują, stwierdzone w opisywanym profilu ławice, złożone wyłącznie z terebratul. Biorąc pod uwagę ułożenie skamieniałości – chaotycznie rozrzucone, kompletne muszle w części spągowej, spadek liczebności i wzrost materiału pokruszonego w części stropowej – można założyć, że całość powstała w wyniku krótkotrwałych, gwałtownych epizodów sztormowych.
Warstwy terebratulowe z zaznaczonym przebiegiem głównej ławicy krynoidowej (H) – Hauptcrinoidenbank
Jedna ze słynniejszych warstw w całym regionie to Hauptcrinoidenbank. Spotykana jest od Górażdży na zachodzie po Zbrosławice na wschodzie, obejmuje swoim zasięgiem dystans około 40 km. Pełni więc ważną rolę jako lokalny poziom korelacyjny, który pozwala ustalić równoczesność wieku i pozycji dwóch formacji (obiektów, warstw, ławic itp.) występujących na różnych obszarach.
źródło www.zopk.pl
Zadania do wykonania:
1. Zmierz miąższość głównej ławicy krynoidowej na podanych kordach.
2. Do czego służy poziom korelacyjny?
3. Mile widziane, ale nie obowiązkowe foto w okolicach tego EC, proszę nie fotospoilerować odpowiedzi!
Zalogować "znalezienie" możesz bezpośrednio po przesłaniu odpowiedzi przez mój profil. Jeżeli Twoje odpowiedzi będą błędne, zgłoszę się sam. Wpisy bez przesłanych prawidłowych odpowiedzi będą kasowane po 14 dniach.