W latach osiemdziesiątych XIX w. na szerszą skalę zaczęły rozwijać się „podróże dla przyjemności” – podróże turystyczne. Poza znanymi wcześniej wyjazdami „do wód” – uzdrowisk i na letniska zaczęto także uprawiać "wędrownictwo" – wycieczki piesze na terenach ciekawych przyrodniczo, tam gdzie mieściły się jakieś osobliwości, miejsca związane z historią oraz obiekty zabytkowe. Dla ułatwienia tych wędrówek i zapewnienia bezpieczeństwa zostały wytyczone pierwsze szlaki turystyczne.
W Wielkopolsce pierwsze szlaki poprowadzono w Parku Narodowym i jego okolicach oraz na Pojezierzu Międzychodzko-Sierakowskim i w Puszczy Zielonce.
Od 1924 r. zaczęto wprowadzać jednolity system znakowania szlaków barwnymi paskami między dwoma białymi (patrz grafika powyżej) oraz przyjęto pięć kolorów szlaków: czerwony, niebieski, żółty, zielony i czarny.
W okresie po II wojnie światowej nastąpiło wzmożone wytyczanie szlaków pieszych w celu uaktywnienia i uatrakcyjnienia nizinnej turystyki pieszej oraz z powodu braku odpowiednich przewodników i map. Te ostatnie i tak były raczej mapami poglądowymi, a całkowicie brakowało map topograficznych.
Opieką i znakowaniem szlaków turystycznych na nizinach zajmowały się Komisja Turystki Pieszej Zarządu Głównego PTTK, Zarządów Okręgów i Zarządów Oddziałów. W Wielkopolsce szczególnie aktywnie działały na tym polu Oddział Międzyuczelniany oraz oddział przy HCP.
W 1952 r. wyznakowano szlak Sieraków – Międzychód. W latach pięćdziesiątych XX w. powstały piesze szlaki znakowane w innych ciekawszych turystycznie częściach naszego regionu. Były to m.in. szlaki Promno – Pobiedziska (1953 r.), Wągrowiec – Gołańcz (1956 r.), Czerwonak – Owińska (1953 r.) i w okolicach Chodzieży (ok. 1958 r.). W kolejnych latach wyznakowano dalsze szlaki na Pojezierzu Międzychodzko-Sierakowskim, w Puszczy Zielonce, w okolicach Chodzieży. Powstał też wówczas pierwszy w Wielkopolsce znakowany szlak długodystansowy mierzący 165 km prowadzący z Czerwonaka przez Puszczę Zielonkę, Skoki, Rogoźno, Wągrowiec, Margonin, Chodzież, Ujście do Płotek k/Piły. Szlak ten został oznakowany kolorem czerwonym.
Był to i jest nadal mój ulubiony rejon wycieczek pieszych, a także rowerowych. Po raz pierwszy przeszedłem cały szlak w latach siedemdziesiątych ub. wieku, po raz drugi 14 lat temu. Zauważyłem wtedy, że znaki na wielu odcinkach szlaku są już mało czytelne lub nie ma ich wcale. Obecnie, przy moim trzecim podejściu, postanowiłem połączyć turystykę z geocachingiem i umieścić na jego trasie skrytki, zachowując tym samym przebieg szlaku dla potomnych.
Cache'e rozmieszczone są co ok. kilkaset metrów, są różnej wielkości, ale wszystkie są tradycyjne i tutaj UWAGA: kesze zawierają tylko logbooki, więc nie zapomnijcie zabrać ze sobą pieczątek i/lub przyborów do pisania.
Zatem zapraszam w moje ulubione klimaty i życzę wszystkim miłych chwil spędzonych na łonie natury!