Pomnik Pamięci Sybiraków Traditional Geocache
-
Difficulty:
-
-
Terrain:
-
Size: 
(micro)
Please note Use of geocaching.com services is subject to the terms and conditions
in our disclaimer.
Wśród polskich osadników, zasiedlających w latach powojennych Świnoujście i najbliższą okolicę, większość stanowili przybysze, którzy innego miejsca na życie nie posiadali, zabrano im bowiem „małe ojczyzny”, miejsca gdzie żyli oni i ich przodkowie. Wojenne losy przygnały tu dawnych mieszkańców spalonej Warszawy, spacyfikowanych wsi kieleckich czy zamojskich. Bardzo poważną grupę ludności, stanowili wreszcie przybysze określani mianem „sybiraków”. To byli ci, którzy mieli szczęście wrócić do Polski po kilkuletniej przymusowej deportacji. W bezkresne rejony Syberii i stepów Kazachstanu trafili w wyniku wielkich deportacji, jakie nastąpiły na terenach zajętych po zdradzieckim ataku wojsk radzieckich na wschodnie tereny polskie, 17 września 1939 r.
Podjęte przez agresorów, antypolskie represje skutkowały nie tylko powszechnie już znanymi morderstwami polskich jeńców w Katyniu, Ostaszkowie i Starobielsku, ale także aresztowaniami i prześladowaniem polskiej inteligencji, funkcjonariuszy państwowych i duchowieństwa, niszczeniem wszystkiego co polskie. Równolegle, już od grudnia 1939 r. rozpoczęły się masowe deportacje cywilnej, polskiej ludności do dalekich rejonów ZSRR, głównie zaś na Syberię i Kazachstan. Deportacje prowadzone w nieludzkich wręcz warunkach w latach 1939 – 41, w czterech rzutach objęły liczbę 880 tyś – 1080 tyś. osób. Już w drodze do miejsc przymusowego osiedlenia, dużo osób, szczególnie dzieci i starszych, zaawansowanych wiekiem zmarło. W ciągu kolejnych lat pobytu w niezwykle trudnych warunkach klimatycznych głód, choroby i mordercza praca, zdziesiątkowały wygnańców.
Powroty do Polski nastąpiły głownie w 1945 i 1946 r. i nie objęły one wszystkich wysiedleńców. Część z pominiętych wówczas, powróciła w ramach drugiego rzutu repatriacyjnego w latach 1957 – 58. Spora jednakowoż liczba nie powróciła nigdy. Ich szczątki rozsiane są na bezkresnych przestrzeniach sowieckiego „imperium zła”.
W Świnoujściu i okolicy osiedliło się po wojnie kilkaset rodzin, łącznie w pierwszej jak i drugiej repatriacji. Ówczesne statystyki ze względów natury politycznej, nie wyszczególniały tej kategorii osiedlonych, stąd też przytaczane dane są orientacyjne. Od 1989 r. część z nich jest zaewidencjonowana i zorganizowana w reaktywowanym w 1988 r. Związku Sybiraków, posiadającym już ponad 80-letnią historię. Liczba członków świnoujskiego Związku jest zmienna, tak jak ich skład. Ze zrozumiałych względów najstarsi członkowie, ci którzy przeżyli piekło sowieckich zsyłek umierają. Bardzo często w ich miejsce wchodzą ci, którzy trafili tam jako dzieci a nawet tam urodzeni.
Miejsce pamięci o Sybirakach, zostało wzniesione na Skwerze Zesłańców Sybiru w Świnoujściu, jest to bardziej pomnik niż tablica pamiątkowa. Zbudowano ten monument, przy finansowym udziale miasta, które na ten cel, poza zgodą na lokalizację, zadysponowało też pewna kwotę pieniędzy. Prace związane ze zgromadzeniem niezbędnych środków, załatwianiem rozlicznych formalności prowadził Społeczny Komitet Budowy Pomnika, kierowany przez pana Jerzego Jańca, również Sybiraka. Ogólny projekt jest autorstwa pana inż. Rachuty, zaś wykonawstwo zapewnił miejscowy znakomity rzemieślnik, pan Andrzej Góra. Elementy metalowe pochodzą ze współpracującą z nim firmy z Rybnika. Głównym motywem pomnika jest Krzyż Sybiraków i tablica, na której umieszczony został tekst w brzmieniu ustalonym przez świnoujski Zarząd Koła Związku.
Odsłonięcia, dokonano 21 września 2006 r. przy udziale duchownych, władz miejskich, kompanii honorowej miejscowego garnizonu Marynarki Wojennej i wielu, wielu mieszkańców. Pomnik – tablica Sybiraków jest w nocy starannie podświetlona, co z jednej strony eksponuje monument.
Źródło: Dr Józef Pluciński
Unter polnischen Siedler die Nachkriegsjahre kolonisiert und die unmittelbare Umgebung Swinoujscie, die meisten waren Neulinge, die einen anderen Ort haben leben nicht in der Tat die „kleines Land“ genommen, den Ort, wo sie lebten und ihre Vorfahren. Die Kriegsschicksale brachten hier die ehemaligen Einwohner der niedergebrannten Warschauer, die friedlichen Dörfer Kielce und Zamość. Eine sehr ernste Bevölkerungsgruppe waren schließlich die als "Sibirier" bezeichneten Neuankömmlinge. Das waren diejenigen, die das Glück hatten, nach mehreren Jahren der Zwangsabschiebung nach Polen zurückzukehren. In den endlosen Regionen Sibiriens und der kasachischen Steppe kamen sie als Folge der großen Deportation, die in den Gebieten nach dem heimtückischen Angriff der sowjetischen Truppen in dem östlichen Teil der polnischen besetzten nahm, die 17. September 1939
Aufgenommen von den Angreifern führte die anti-polnische Repression nicht nur bereits weithin bekannt Mord an polnisch Gefangenen in Katyn, Ostashkov und Starobelsk, sondern auch Verhaftungen und Verfolgung der polnischen Intelligenz, Geistlichkeit und Beamten, die Zerstörung von allem Polnisch. Sie begannen Massendeportationen der zivilen polnischen Bevölkerung in weit entfernte Teile der Sowjetunion, vor allem nach Sibirien und Kasachstan Parallel seit Dezember 1939. Deportationen unter unmenschlichen Bedingungen gehalten, auch in den Jahren 1939-1941, in vier Divisionen enthielten die Anzahl von 880.000 - 1 080.000. Menschen. Bereits auf dem Weg zu Orten der Zwangsumsiedlung starben viele Menschen, vor allem Kinder und ältere, im fortgeschrittenen Alter. In den folgenden Jahren unter extrem schwierigen klimatischen Bedingungen haben Hungersnot, Krankheit und mörderische Arbeit die Verbannten dezimiert.
Die Rückkehr nach Polen erfolgte hauptsächlich in den Jahren 1945 und 1946 und betraf nicht alle Vertriebenen. Einige der damals Ausgelassenen kehrten bei der zweiten Rückführung in den Jahren 1957-58 zurück, die Zahl jedoch nie. Ihre sterblichen Überreste sind in den endlosen Räumen des sowjetischen "Reiches des Bösen" verstreut.
Nach dem Krieg ließen sich mehrere hundert Familien in Swinemünde und Umgebung nieder, darunter die erste und zweite Rückführung. In der Statistik der Zeit wurde diese Kategorie von Siedlern aus politischen Gründen nicht angegeben, daher sind die angegebenen Zahlen indikativ. Seit 1989 Einige von ihnen sind in Check-in und reaktiviert 1988 Verband der sibirischen Deportierte, mit mehr als 80-jährigen Geschichte statt. Die Anzahl der Mitglieder der Swinemünde-Union ist ebenso wie ihre Zusammensetzung unterschiedlich. Aus verständlichen Gründen sterben die ältesten Mitglieder, die die Hölle der sowjetischen Deportationen überlebt haben. Sehr oft werden sie durch diejenigen ersetzt, die als Kinder dort waren und sogar dort geboren wurden.
Auf dem Platz der sibirischen Deportierten in Swinemünde wurde ein Ort der Erinnerung an die Sibirier errichtet, der eher ein Denkmal als eine Gedenktafel ist. Dieses Denkmal wurde mit finanzieller Beteiligung der Stadt errichtet, die zu diesem Zweck neben der Zustimmung zum Standort auch einen bestimmten Geldbetrag verfügte. Der Sozialausschuss für den Bau des Denkmals unter der Leitung von Herrn Jerzy Jańc, ebenfalls Sybirak, führte Arbeiten zur Beschaffung der erforderlichen Ressourcen durch, die zahlreiche Formalitäten abwickelten. Das Gesamtdesign wurde von Herrn Eng gemacht. Rachuta, und die Ausführung wurde von dem örtlichen hervorragenden Handwerker, Herrn Andrzej Góra, sichergestellt. Die Metallelemente stammen von der mit ihm zusammenarbeitenden Firma Rybnik. Das Hauptmotiv des Denkmals ist das Kreuz der Sibirier und eine Gedenktafel, auf die der Text in der vom Swinemünde-Kreis des Vereins festgelegten Formulierung gesetzt wurde.
Die Enthüllung erfolgte am 21. September 2006 unter Beteiligung des Klerus, der Stadtbehörden, der ehrenamtlichen Kompanie der örtlichen Marine-Garnison und vieler, vieler Einwohner. Denkmal - Die Sibirische Gedenktafel wird nachts sorgfältig beleuchtet, wodurch einerseits das Denkmal freigelegt wird.
Całość terenu przy pomniku
Tablica
Krzyż
Pomnik uchwycony nocą przez lokalny serwis
Additional Hints
(Decrypt)
Fcbvyre