Szczepan (Etienne) Humbert urodził się 25 lipca 1756 roku w Paryżu. Był synem Ludwika i Krystyny Marii Faret. W czerwcu 1775 r. jako niespełna 19-latek przyjechał do Polski na praktykę architektoniczną.
8 lat później przyjął obowiązki architekta u księżnej marszałkowej Izabeli Lubomirskiej (właścicielki m.in. pałacu w Wilanowie inicjatorki przebudowy zamku w Łańcucie i budowy Teatru Narodowego w Warszawie), która zwróciła uwagę na jego talent i pracowitość.
W latach 1783-1789 nadzorował budowę zaprojektowanego przez siebie pałacyku Vauxhall, obecnie jednego z najcenniejszych zabytków Krzeszowic, zwanego też "Salomonem".
Król Stanisław August Poniatowski mianował go budowniczym Królewskiego Stołecznego Miasta Krakowa.
Natomiast 16 czerwca 1796 r. przyznano mu obywatelstwo krakowskie.
7 września 1793 r. w Krakowie odbył się ślub Szczepana Humberta z Magdaleną z domu Baillot, urodzoną w 1755 r. w Moulins, w departamencie Arles we Francji, która była nauczycielką (zajmowała się prowadzeniem pensjonatu dla dziewcząt).
W 1806 r. nabył kamienice przy zbiegu ulic Brackiej i Franciszkańskiej w Krakowie, tworząc z nich okazałą rezydencję, znaną jako pałac Larischa (z fasadą w stylu neoklasycystycznym).
W latach 1815-1816 pracował przy przebudowie i zdobieniu wnętrz Pałacu Biskupów Krakowskich, a w latach 1817-1821 przekształcił architektonicznie trzy kolejne kamienice przy ul. Sławkowskiej (nadając im jednolite elewacje), tworzące dzięki temu nowoczesny Hotel Saski. Był również współautorem w roku 1822 ostatecznego kształtu kopca Kościuszki oraz nadzorował jego budowę. W roku 1812 zmarła żona Sz. Humberta.
Jako bezdzietny wdowiec żył i pracował dla mieszkańców Krakowa i okolic do 19 marca 1829 r.
Grób Państwa Humbertów znajduje się na cmentarzu Rakowickim.
Ten znany i ceniony budowniczy Królewskiego Stołecznego Miasta Krakowa znad Sekwany wywarł znaczący wpływ na kształt krakowskiej odmiany neoklasycyzmu w architekturze. Do jego ważniejszych prac architektoniczno-budowlanych zalicza się również: projekt pomnika nagrobnego Duninów w kaplicy św. Jana Nepomucena w kościele Mariackim (1795), przystosowanie do użytku scenicznego najstarszego z funkcjonujących wtedy na ziemiach polskich budynków teatralnych Teatru Starego im. Heleny Modrzejewskiej, nie istniejący już Dom Wenecki w Rynku Głównym (1809), dom "Pod Złotym Karpiem" (1809), ołtarz murowany w kaplicy Loretańskiej w kościele o.o. Kapucynów (1817), rekonstrukcję domu przy ul. Stolarskiej 13 (1819), a także Hotel "Pod Różą" przy ul. Floriańskiej oraz przebudowę i nadbudowę oficyn kamienicy przy ul. Szewskiej 9. W trosce o zawodową przyszłość młodzieży utworzył fundację, która stała się bodźcem do powstania pierwszych samodzielnych szkół zawodowych na ziemiach polskich. Cały jego majątek wykorzystano na utworzenie nowoczesnego, na pograniczu szkoły średniej i wyższej, Instytutu Technicznego w Krakowie, otwartego 5 lat po jego śmierci, tj. w roku szkolnym 1834/1835 za zgodą Senatu Rządzącego Wolnego Miasta Krakowa.
W testamencie Sz. Humberta z 1827 r. czytamy: "Odebrawszy od mieszkańców miasta tego kraju, w którym przeżyłem lat 52, wiele dowodów przychylności, pragnę uwiecznić pamięć przeznaczając majątek mój na użytek tego miasta", "przekonany, że sztuki i rzemiosła są najdzielniejszą sprężyną pomyślności narodowej, a na których krainie tej dotąd zbywa, mniemam, że przywiązania mego do niej dam najlepszy dowód tworząc Instytut, którego by celem było usposobienie dobrych rzemieślników".
W roku szkolnym 1834/1835 otwarto Instytut Techniczny, który zajął miejsce na pograniczu szkoły średniej i wyższej oraz zapoczątkował rozwój zawodowych szkół średnich.
Urządzenie Instytutu Technicznego - tekst z 1827 r.
URZĄDZENIE
INSTYTUTU ZAŁOŻONEGO
przez
Szczepana Humberta
dla biednych uczniów z Parafii WW. Świętych
w roku 1827.
Odebrawszy od Mieszkańców tego kraju, w którym przeżyłem lat 52, wiele dowodów przychylności, pragnę uwiecznić pamięć moję między niemi, przeznaczając majątek mój nabyty 50 letnią pracą na użytek tego miasta.
Przekonany, że sztuki i rzemiosła są najdzielniejszą sprężyną pomyślności narodowej, a na których krainie tej dotąd zbywa, mniemam, że przywiązania mego do niej dam najlepszy dowód tworząc Instytut któregoby celem było usposobienie dobrych rzemieślników; bo podług mego przekonania ten jest najlepszy sposób zapewnienia tak szczęścia familij i szczególnych osób, które z tej fundacji bezpośrednio korzystać będą, jak pomnożenia dobrego bytu wszystkich mieszkańców tego miasta w ogólności.
Testament Szczepana Humberta (Etienne Humbert)
(tekst archiwalny) z 10 września 1828 r. przepisany w oryginalnej wersji językowej z opracowania "Programma Popisu Uczniów Instytutu Technicznego Krakowskiego" opracowanego w 1841 r. przez Ludwika Kosickiego, dyrektora Instytutu Technicznego, wydanego w Drukarni Uniwersyteckiej.
W Imię Przenajświętszej Trójcy - Ja Szczepan Humbert liczący 72 lat życia mego obywatel i budowniczy Wolnego M. Krak: przy ulicy Franciszkańskiej pod L. 218 zamieszkały, na ciele i umyśle zdrowy, chcąc rozporządzić majątkiem moim na czas w którym już przy życiu zostać nie będę sporządziłem, i napisałem całkowicie niniejszy mój testament i rozporządzenie ostatniej woli bez namowy natchnienia, lub poduszczania od kogokolwiek bądź, a to w sposobie następującym.
Fragmenty Statutu Instytutu Technicznego z 3 października 1838 r.
Celem Instytutu Technicznego jest ukształcenie młodzieży w ten sposób, iżby obrawszy sobie pewien środek do życia, bądź przemysłowy, bądź rękodzielny, bądź umysłowy praktyczny przy pracy fizycznej, była w możności przyzwoitego utrzymania się i zabezpieczenia przez przeciąg życia losu swojego, a tym sposobem stawała się i sobie i krajowi swojemu użyteczną. -Nabywać przeto będzie młodzieniec w tej Szkole tych wiadomości, które w pożyciu domowem lub obywatelskiem niezbędnie są potrzebne. Wszelkie zatem rozumowania, zaciekania się i teorye bądź filozoficzne, bądź historyczne, religijne lub polityczne, ani nauka prawa, ani medycyna w Szkole Technicznej miejsca nie mają.
Źródło: http://www.zsm1krakow.pl/
PROSZĘ ODKŁADAĆ DOKŁADNIE TAK JAK BYŁO.