Dawny folwark Bronowice, położony na południowy wschód od staromiejskiego wzgórza, kilkukrotnie zmieniał właścicieli i dzierżawców, a w 1916 został ostatecznie włączony w granice miasta na mocy decyzji władz austriackich. Na tym obszarze od najdawniejszych czasów istniały kopalnie kamienia wapiennego wykorzystywanego do budowy, tzw. wapienniki. Na terenie Bronowic znajdowały się także źródła wód mineralnych, w związku z czym kilkukrotnie pojawiały się plany ich eksploatacji. W 1811 Tomasz Baliński wydzierżawił od miasta grunty z ujęciami wody i utworzył na nich pierwsze łazienki otoczone ogrodem, które cieszyły się dużą popularnością ze względu na swoje właściwości lecznicze.Na początku 2. połowy XIX wieku część Bronowic planowano przekształcić w tereny rekreacyjne. Inżynier Feliks Łodzia – Bieczyński sporządził projekt dużego parku miejskiego. Plan ten nie został zrealizowany, a park powstał ostatecznie w okrojonej wersji na terenie starego kamieniołomu i pozostałościach okopu z powstania listopadowego w latach 1864 – 1870 z inicjatywy kolejnego dzierżawcy Bronowic, Emeryka Chruścielewskiego. Miejsce to cieszyło się z początku wielką popularnością. Na jego terenie przez cały rok organizowano rozrywki: koncerty, bale i zabawy. Okres świetności minął pod koniec XIX wieku, kiedy teren znacznie uszczuplono i wybudowano fabryki.Do klęski parku przyczyniła się także rzeźnia miejska, uruchomiona w jego sąsiedztwie w 1889 roku. Nieprzyjemne zapachy szybko zniechęciły do odwiedzania parku i nawet pijalnia wód mineralnych czy kawiarnia nie były w stanie przyciągnąć gości. Pomimo przeprowadzanych remontów alejek i budynków z pomieszczeniami dla teatru, park już nie odzyskał dawnej świetności. Dodatkowo, w 1915 stacjonujące tu wojska rosyjskie zdewastowały istniejące obiekty, które należało rozebrać. Ratunkiem dla parku bronowickiego miała być budowa łaźni miejskiej według projektu Bohdana Kelles – Krauzego z 1922 roku. Po czterech latach przy ul. Bronowickiej powstał obiekt usytuowany pomiędzy prawym brzegiem rzeki Czerniejówki a parkiem. We wrześniu 1926 pojawiły się ogłoszenia reklamujące najnowocześniejszą łaźnię w Lublinie. Magistrat miejski ogłosił, że w celu umożliwienia korzystania z łazienek szerokim warstwom ludności ustalono minimalne ceny. Łazienki były czynne codziennie oprócz niedziel i świąt, a sama łaźnia w czwartki, piątki i soboty, przy czym w czwartki tylko dla kobiet. Plakaty reklamowe głosiły, że oprócz tradycyjnych blaszanych wanien dla zwykłych gości i miedzianych wanien dla elitarnych klientów można było skorzystać z prysznica. W rzeczywistości były to wystające ze ścian proste gumowe węże zakończone metalowymi sitkami. Obsługą urządzeń i gości zajmowali się łaziebni, ubrani w białe fartuchy i gumowe obuwie. Łazienki bronowickie pełniły nie tylko funkcje higieniczne. Podkreślano także leczniczy charakter zabiegów, nawiązując do dawniej występujących tu źródeł mineralnych i podpierając się słowami jednego z najbardziej znanych zwolenników hydroterapii, bawarczyka Sebastiana Kneippa: Woda jest dobra na wszelkie schorzenia, oczyszcza krew, ujędrnia i wzmacnia organizm. Niestety, lecznicze działanie wód bronowickich jest dość wątpliwe, zważywszy na to, że łaźnia zasilana była wodami przepływającymi obok Czerniejówki, do której także bez żadnego oczyszczania spływały łaziebne (i nie tylko) ścieki. W czasie II wojny światowej łaźnia była czynna sporadycznie, pod powierzchnią ziemi znajdowały się z pewnością jeszcze wówczas źródła mineralne. Podczas bombardowania miasta, a w szczególności terenów fabrycznych, bomby wybiły w okolicy rzeki źródła, z których mieszkańcy pobierali później wodę. W 1947 pojawiły się plany ponownego uruchomienia łaźni, wobec czego wykonano nową kanalizację, ostatecznie jednak budynek zamieniono na magazyny Zakładu Opieki Zdrowotnej. Przez wiele lat obiekt stał zaniedbany i nieużytkowany ( aczkolwiek starsi mieszkańcy tych okolic przekonywali mnie, że jeszcze w latach 60-tych na wpół legalnie korzystali z łaźni). W 2000 zakupił go prywatny przedsiębiorca, który wymienił zniszczony dach i okna oraz drzwi. Cztery lata później dawną łaźnię ponownie sprzedano, a po generalnym remoncie otwarto tam Hotel Lwów (po drugiej stronie parku).
O keszu: pojemnik PET. Weź coś do pisania.
The former Bronowice Manor House, located to the southeast of the old town hill, changed owners and tenants several times, and in 1916 it was finally incorporated into the town by decision of the Austrian authorities. Since ancient times, there have been limestone mines in this area used for construction purposes, the so-called "Wapienniki". lime kilns. There were also mineral water springs in Bronowice, so there were several plans to exploit them. In 1811 Tomasz Baliński leased land with water intakes from the city and created the first bathrooms surrounded by a garden, which were very popular because of their healing properties. At the beginning of second half of 19th century, part of Bronowice was planned to be transformed into a recreational area. Engineer Feliks Łodzia-Bieczyński has drawn up a project of a large city park. This plan was not realized, and the park was finally created in a cut down version on the area of the old quarry and the remains of the trench from the November Uprising in the years 1864-1870 on the initiative of another tenant of Bronowice, Emeryk Chruścielewski. The place was very popular at first. There were organized all year round entertainment: concerts, balls and games. The period of prosperity passed at the end of the 19th century, when the area was significantly depleted and factories were built. The city slaughterhouse, which was opened in its neighbourhood in 1889, also contributed to the failure of the park. Unpleasant smell quickly discouraged visiting the park and even a mineral water pump room or a café were not able to attract visitors. Despite the renovation of alleys and buildings with rooms for the theatre, the park has not regained its former glory. In addition, in 1915, the Russian army stationed here devastated the existing buildings which had to be demolished. The Bronowice Park was to be saved by building a municipal bathhouse designed by Bohdan Kelles - Krauze in 1922. After four years bathhouse was built on Bronowicka Street between the right bank of the Czerniejówka River and the park. In September 1926, ads appeared advertising the most modern bathhouse in Lublin. The municipal council has announced that minimum prices have been set for the use of the bathrooms by broad sections of the population. Bathrooms were open every day except Sundays and holidays, and the bathhouse itself was open on Thursdays, Fridays and Saturdays, with only women on Thursdays. . The advertising posters said that in addition to traditional tin bathtubs for ordinary guests and copper bathtubs for elite clients, it was possible to use a shower. In reality showers were straight rubber hoses protruding from the walls and finished with metal strainers. The equipment and guests were handled by attendants dressed in white aprons and rubber shoes. Bronowice's bathrooms were not only hygienic. The therapeutic character of the treatments was also emphasized, referring to the mineral springs that used to occur here in the past and supporting the words of one of the most famous supporters of hydrotherapy, the Bavarian Sebastian Kneipp: The water is good for all diseases, dissolves pathogenic matter in the blood and purifies blood strengthening the body. Unfortunately, the therapeutic effect of the Bronowice waters is quite doubtful, given that the bath was supplied with water flowing past Czerniejówka, to which the bathroom (and not only) wastewater flowed without any treatment. A few years after the launch of the bathhouse, a commissioned examination of the technical and sanitary condition of the equipment was carried out. It was recommended to renovate with replacement of bathtubs and damaged toilets. During World War II, the bath was open sporadically, there were certainly still mineral springs under the surface of the earth at that time. During the bombardment of the city, and especially the factory grounds, the bombs knocked out springs near the river, from which the inhabitants later drew water. In 1947 there were plans to restart the bathhouse, so a new sewerage system was made, but eventually the building was turned into the Health Care Facility's warehouses. For many years the object was neglected and unused. In 2000, it was bought by a private entrepreneur who replaced the damaged roof, windows and doors. Four years later, the former bath was sold again, and after a general renovation, the Lwów Hotel was opened there (on the other side of park).
About cache: PET container. BYOP.