KESZ: pudełeczko wielkości kliszy ukryte pod koroną brzozy.
KORONA:
Korona drzewa przypomina w przybliżeniu paraboloidę obrotową. Poczynając od wierzchołka gałęzie korony zwiększają się w dół, osiągając maksymalną wielkość u drzew iglastych na około 2/3 długości korony, zaś u drzew liściastych od 1/3 do 1/2 (N.s.k.). Część korony, znajdującą się powyżej większej jej średnicy, określa się koroną słoneczną (Ko.s.) lub koroną świetlistą, zaś znajdującą się poniżej – koroną ocienioną lub cienistą (Ko.c.). W koronie wyróżnia się zewnętrzny płaszcz z listowiem oraz rdzeń korony pozbawiony listowia (Rd). Obok wysokości (h) drzewa można zmierzyć przeciętną wysokość osadzenia korony (a), licząc od ziemi, a tym samym długość korony (l). Na tę ostatnią składa się długość korony słonecznej (lo) i cienistej (lw). Przez zrzutowanie korony (kilka najdłuższych konarów, gałęzi) można określić powierzchnię rzutu korony. Przeciętną średnicę korony w jej najszerszym miejscu (b), znajduje się np. przez podwojenie przeciętnej długości gałęzi albo poprzez odnalezienie średnicy koła o powierzchni odpowiadającej powierzchni rzutu korony.
