De caches van de Bob Evers serie hebben tot oktober 2008 in Kampen gelegen, gemaakt door team de Billabong
Omdat er nog steeds veel liefhebbers van deze serie zijn, heb ik besloten om de Bob Evers serie opnieuw tot leven te brengen. Met toestemming van team de Billabong heb ik de serie overgenomen. Een deel van de originele teksten, puzzels en plaatjes is in deze serie verwerkt, en natuurlijk zijn de locaties verplaatst.
Deze serie caches is gebaseerd op de boeken van de Bob Evers serie. Deze reeks boeken bestaat uit 50 delen waarvan de eerste uitgegeven is in 1949, en de laatste in 2003. Tot deel 33 is het geschreven door Willy van der Heide, en vanaf de voltooing van deel 33 tot en met deel 50 zijn de boeken geschreven door Peter de Zwaan.
Sinds kort is Peter de Zwaan bezig met het schrijven van drie nieuwe Bob Evers boeken. Zie bobevers.nl en www.peterdezwaan.nl
In 1943 is door Willy van der Heide "3 jongens in de stille zuidzee" uitgegeven met in de hoofdrol Rob Evers. In 1949 heeft hij dit verhaal gebruikt als uitgangspunt voor de serie Bob Evers. Toen is de naam veranderd van Rob naar Bob Evers.
De boeken beschrijven de wereldwijde avonturen van Jan Prins, Arie Roos en Bob Evers. Uitgegeven als jongensboek, maar door de spanning en de vele humor hierin zijn de boeken ook een zeer geliefd leesmateriaal voor de ouderen.
Meer informatie over de boeken is te lezen op internet: 
Bob Evers
Schietpartijen om een schat
Al zoekend naar de cache wandelden Arie en Jan door het bos, richting de spoordijk,
langzaam en zo zachtjes mogelijk de cache naderend.
Arie kneep één oog dicht tegen de sterren, stak de hand in zijn broekzak en trok er de Smith and Wesson uit die hij met zoveel succes in een vorig avontuur had gebruikt.
Jan was intussen achtergebleven om de boel in de gaten te houden en eventueel Arie in de rug te dekken. De afstand tussen hen bedroeg zo’n honderd meter.
Arie was juist van plan, zijn onderzoekingstocht verder uit te strekken naar de cache, toen links van hem een tak knapte met een kort, droog geluid. Arie gleed onmiddellijk plat neer naast een struik en hield de adem in. Wéér een brekend takje .... een lichtgetinte schim bewoog tussen de bomen .... ging onzeker wat naar links en dwaalde weer naar rechts .... een heel zwak avondbriesje wuifde tussen de stammen door.
Arie gleed zijwaarts van het pad af, naar een groepje struiken toe en wat hij verwachtte, gebeurde natuurlijk......
De figuur vond het pad. Paden, in een donker bos, hebben natuurlijk een bijna onweerstaanbare aantrekkingskracht .... men gaat ze volgen. De persoon stond enkele tellen lang stil en begon dan weer voort te bewegen .... het pad af.... richting Arie.
„Dit is mijn kans!” dacht de dikkerd, sprong zo snel en zo geruisloos mogelijk op de gestalte af, porde de loop van het pistool in zijn rug en snauwde gedempt:
„Sta stil en handen omhoog!”
De figuur verstarde en stond roerloos. Langzaam rezen twee armen omhoog.
„Naar rechts het bos in!” beval Arie bars. „En geen grappen, want mijn geduld is op.”
De persoon verroerde zich niet en vroeg: „Je hebt zeker honger dat je zo nijdig doet.”
„Doe wat ik zeg!” snauwde Arie, verslikte zich zowat en hijgde: „Wat? .... Wie.... Jij bent de ontvoerder niet.”
„Nee, dikke koe”, zei Jan Prins die zijn armen liet zakken. Hij begon Arie mee te trekken. „Kom mee onder de bomen.
Er is hier vanavond zowat evenveel verkeer als in de Kalverstraat. Waar kom jij in vredesnaam vandaan?” Arie liep van louter verbouwereerdheid met een klap tegen een boomstam op. „Au! . . . . Wat heeft dit te betekenen? Je zou toch naar de cache gaan?”
“het leek mij een stuk verstandiger om met 2 man die kant op te gaan” Zei Jan. “Plus dat jij de gps heb en dus ook de weg weet”
“Oei, auw, “Daar had ik even niet aan gedacht” zei Arie.
Met zijn tweeën liepen ze omzichtig verder richting de cache, het pijltje van de gps aandachtig volgend.
Arie en Jan hadden intussen haast gekregen. Ze vermoedden dat de ontvoerder vlak in de buurt was.
Zij renden, hijgend en met het zweet op hun gezichten.
Zij waren begonnen met het bospad op te draven richting cache. Maar dat draven leerden ze al gauw af, nadat Jan eenmaal op zijn neus was gevallen toen hij in een boomwortel bleef haken, en Arie met een klap struikelde over een boomstronk. Zij stonden nu even stil; hijgend en druipnat van het zweet. Geen aasje wind bracht koelte tussen de boomstammen. Tussen het scherm van bladeren boven hen zagen zij de heldere zomersterren. Er scheen geen maan en tussen de bomen was het zo duister dat zij met moeite het pad konden onderscheiden. „Sufferds dat we zijn! Waarom hebben we geen zaklantaren meegenomen? Er liggen van die prachtige amerikaanse dingen in de wagen!”
„Te laat om terug te gaan en ze te halen, zei Arie en zij sloften verder.
„Blijf staan daar en doe de handen omhoog, anders schiet ik raak! Hoorden zij tot hun schrik opeens achter de bomen vandaan.
De man die dat zei liep met een pistool in de hand tussen de bomen uit, in de richting van Jan en Arie. Ze keken hem aan, en herkenden hem meteen aan zijn witte haar.
“Hennie Schol” . Zei Jan met een vreemde blik in zijn ogen. “We dachten dat je in de gevangenis zat.”
(Zie de boeken Bob Evers 14, en Bob Evers 15).
“Peng —Peng!” Twee pistoolschoten uit Arie’s pistool joegen kogels in het stof voor de voeten van Hennie.
Hennie liet zich niet van zijn stuk brengen en schoot weg achter een boom, onderwijl een schot lossend richting de jongens. De kogel floot langs Jan's oor, rukte een tak van een boom achter hem en boorde zich dreunend in een berkenboom.
„Peng!” — Weer een schot. „Blijf staan, jij!” brulde Arie.
Hij hield zijn pistool gericht op de boom waarachter Hennie zat. Ondertussen maakte Jan een omtrekkende beweging met het idee om Hennie van achteren te naderen.
„Gooi dat pistool weg”, zei Jan vlak achter Hennie tevoorschijn komend. "Krijg het rambam" hoorde Jan zeggen, en voelde het hoofd van Hennie in zijn middenrif ploffen. "Uk" zei jan en werd groen in zijn gezicht, en zag Hennie tussen de bomen verdwijnen.
Arie had ondertussen deze actie gezien en joeg Hennie nog een kogel na. Gelijktijdig hoorden ze een kreet tussen de bomen vandaan. "Die is geraakt Jan, erachter aan" Ze liepen voorzichtig in de richting waar de kreet vandaan was gekomen. "Hij heeft nog steeds een pistool Janneman" zei Arie. "Voorzichtigheid is geboden"
Jan bromde alleen maar en zag als eerste het bloedspoor aan de boom.
"Hiero" zei hij. "Volg het spoor, en we komen Hennie misschien weer tegen."
WP1 kan je vinden op: N52.31.A(B-3)(B-2) E005.2(E+4).CD(E+4)
Met de codes die je hebt gevonden in de vorige caches, sta je nu op het punt waar Jan, Arie en Hennie een vuurgevecht leverden.
Hier ligt een patroonhuls, gecamoufleerd als micro met meer gegevens om de schat te vinden. Volg dan hiervandaan het spoor die je aan de bomen ziet en vind de cache voordat Hennie Schol deze vindt.
Haast je.