Marcellus Cadd (atreides_78723) schrijft het blog Geocaching While Black.
Wat begon met het vinden van een plaatselijke geocache werd een passie voor het vinden van verborgen schatten en het schrijven over alle ervaringen. Dit is een gastpost geschreven door Marcellus.

Ik had een beetje vrije tijd na het werk, dus ik besloot dat het een goede tijd was om mijn dagelijkse cache te vinden. Ik was een beetje moe en had geen zin om er een gigantisch avontuur van te maken, maar één van de dingen die ik altijd leuk heb gevonden aan geocachen is dat het net zo’n groot of klein avontuur kan worden als ik ervan wil maken. In dit geval was er in een plaatselijk park dichtbij huis een relatief nieuwe traditionele cache (M1,5/T1,5) tevoorschijn gekomen, dus daar besloot ik voor te gaan.

Eén van de redenen dat ik altijd al dol ben geweest op traditionele caches is dat ze iets heel elegants hebben: het is een simpele en directe strijd tussen het oog van de cacher en de slimheid van de cache. Niet iedere cache hoeft een meesterwerk van afleiding en camouflage te zijn om leuk te zijn. Zelfs een simpele vangrailcache kan een leuke afleiding zijn van de saaie dingen die we moeten doen, zoals werk, wassen en boodschappen doen. De cache was een klein filmkokertje aan een stukje ijzerdraad, geplaatst in het beschermende omhulsel van een hek. Het duurde wat langer dan normaal voordat ik de cache zag, omdat het ijzerdraad zodanig opging in het hek dat het niet onmiddellijk opviel. Zo haalde ik mijn dagelijkse overwinning, ondertekende het logboek, legde de cache terug op zijn plek en logde hem toen in de app op mijn telefoon.

Ik besloot dat ik, omdat ik toch al in het park was, een kleine wandeling zou maken. Een belangrijk doel van geocaching is om mensen naar buiten te krijgen, of het nu in de wildernis is of in de stad. Ik liep verder, denkend aan een aantal van de andere caches die ik in dit park had gevonden en die nu gearchiveerd zijn. Eén van mijn eerste cachevondsten was hier. Het was een bison tube die was verstopt in een gat in een boom niet ver van de cache die ik net gevonden had, maar de boom was er niet meer. Een andere cache zat in de elleboog van de boom op ongeveer 1,5m boven mijn hoofd. Ik ben persoonlijk geen boomklimmer (hoewel ik nu een ladder bij me heb in de achterbak, maar dat is een verhaal voor een andere keer), maar mijn jongste dochter is dat zeker wel. Ze was zo aardig om in de boom te klimmen en de cache voor me te pakken en terug te leggen.

De volgende was een ammobox verstopt tussen de wortels van een boom langs het riviertje dat door het park loopt. Die cache zorgde ervoor dat ik me stom voelde omdat ik door een bosje moest lopen en toen door het riviertje, om er dan achter te komen dat dit helemaal niet nodig was als je de cache vanaf de andere kant van het park benaderde!Zoals veel cachers al vaak hebben gezegd, vinden we de makkelijke weg naar buiten! Ik liep door en ging kijken bij een cache die ik ruim een jaar geleden al eens had gevonden. Het was zelfs zo lang geleden dat ik weer moest zoeken naar de cache. Maar als snel vond ik de nepsteen die het altijd al was.

Ik realiseerde me, dat het nu ik er toch was een goede tijd was om wat cache-onderhoud te doen. Ik ben de eigenaar van verschillende caches, waarvan er hier één ligt. Geen betere tijd dan nu om hem te controleren. Cache-onderhoud is net zoveel onderdeel van geocachen als het vinden en verstoppen. Als niemand een cache plaatst, is er niets om te vinden en het is alleen maar goed om ervoor te zorgen dat de cache die je geplaatst hebt in orde blijft voor toekomstige vinders. Ik weet dat een vondst een vondst is, maar ik heb caches gevonden die onverzorgd waren. Dat roept altijd een gevoel in me op dat ergens tussen droefheid en frustratie ligt. Gelukkig zijn dat er maar weinig. In mijn geval echter was de cache in goede staat en was er geen nieuw logboekje nodig (wat maar goed is ook, want die had ik niet bij me!) dus ik legde de ongebruikelijke stapel stenen er weer op en liep terug naar de auto.

Eén van deze caches is niet zoals de anderen! Terwijl ik hier toch was, kijkend naar caches, besloot ik ook even langs de ongebruikelijke hier in het park te lopen. Er ligt hier een oudere Virtuele cache, die geplaatst is in de vroege dagen van 2002! De monument staat hier om eer te bewijzen aan een van de eerste verkenners die in de regio aankwam, zowel bij zijn aankomst als vertrek. Ik leerde iets interessants over de geschiedenis van dit gebied en het is ook een goede herinnering dat de plek waar de cache je heen brengt soms net zo belangrijk is als de cache zelf.

En daarmee was het tijd om naar huis te gaan. Het avondeten riep. Maar in het uur tussen werk en thuis had ik toch een vleugje avontuur gehad. Ik had een schat gevonden. Ik had in de natuur gelopen. Ik had genoten van herinneringen aan vroegere avonturen. En dat allemaal binnen tien minuten van huis.